ΖΑΧΑΡΙΑΣ ὁ νέος τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυς ἦτο Ἐπίσκοπος Κορίνθου ἐν ἔτει ͵αχπδ’ (1684). Ἐπειδὴ δε καλῶς καὶ θεοφιλῶς ἐποίμαινεν ὁ μακάριος τὸ ἐμπιστευθὲν αὐτῷ ποίμινιον, δὲν ὑπέφερεν ὁ ἐχθρὸς τῆς ἀληθείας διάβολος νὰ βλέπῃ τὸν λύχνον λάμποντα ἐπὶ τὴν λυχνίαν, ἀλλὰ παρεκίνησε τοὺς Ἀγαρηνοὺς καὶ τὸν ἐσυκοφάντησαν, ὅτι δῆθεν στέλλει ἐπιστολὰς εἰς τοὺς Φράγκους καὶ τοὺς παρακινεῖ νὰ ἔλθουν νὰ πάρουν τὴν Κόρινθον. Μὲ τοιαύτην πρόφασιν ἔδραμον ἐκεῖνοι εἰς τὴν Μητρόπολιν, ὥσπερ θηρία ἀνήμερα καὶ ἥρπασαν τὸν Ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ, δέροντες καὶ ὠθοῦντες αὐτὸν καὶ ἀφοῦ ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακήν, τὸν ὡδήγησαν κατόπιν εἰς τὸν κριτήν. Ὁ δὲ κριτής, ὡς τὸν εἶδε, τῷ εἷπε νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ γίνῃ Τοῦρκος· αὐτὸς δὲ ὁ τρισμακάριστος εἶπε· «νὰ μὴ τὸ δώσῃ ὁ Ἅγιος Θεὸς νὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ τὸν Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἀληθινὸν Θεόν, ἀλλὰ πιστεύω αὐτὸν Θεὸν παντοδύναμον καὶ ποιητὴν τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ διὰ τὸ ὄνομά του τὸ ἅγιον εἶμαι ἕτοιμος νὰ χύσω τὸ αἷμά μου».
Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ κριτής, ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἔδειραν πολύ, κατόπιν δὲ τὸν ἔκλεισαν καὶ πάλιν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τὸν ἐτυράννουν ἀνηλεῶς τε καὶ ἀπανθρώπως, μὲ πολλὰ βάσανα· ἀλλ’ ὅμως δὲν ἠδυνήθησαν νὰ μεταλλάξουν τὴν γνώμην του· τέλος, ὡς εἶδεν ὁ δικαστὴς τὸ ἀμετάθετον τῆς γνώμης του, ἐπρόσταξεν, ὁ αἱμοβόρος, νὰ δώσουν εἰς τὸν εὐλογημένον Ἀρχιερέα τοιοῦτον σκληρὸν θάνατον, τὸν ὁποῖον μόνον νὰ ἀκούσῃ ὁ ἄνθρωπος τρομάζει. Ἐπρόσταξε, δηλαδή, νὰ τὸν βάλουν εἰς ἕνα σουβλίον καὶ νὰ τὸν ψήσουν εἰς τὸ πῦρ, ὡς πρόβατον· φεῦ, τῆς τοιαύτης ὠμότητος! Οἱ δὲ εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὡς τὸ ἤκουσαν ἐτρόμαξαν καὶ συμπονέσαντες αὐτὸν ἔδραμον καὶ ἔδωκαν χρήματα πολλὰ εἰς τὸν ἔπαρχον τοῦ τόπου καὶ ἐκεῖνος ἐπρόσταξε καὶ τὸν ἀπεκεφάλισαν εἰς τὴν ἐπαρχίαν αὐτοῦ, τῇ τρίτῃ Κυριακῇ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Οὕτως ἠξιώθη τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ ἔλαβε τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου· οὗ ταῖς πρεσβείαις εἴθε νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ πολυεύσπλαγχνος Κύριος νὰ ἐπιτύχωμεν μετ’ αὐτοῦ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Ἀμήν.