ΚΟΪΝΤΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἐγεννήθη εἰς τὴν Φρυγίαν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔμαθε καὶ τὴν εὐσέβειαν, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Αὐρηλιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σο’σοε’ (270-275). Μεταβὰς δέ ποτε εἰς κώμην τινά, Αἰολίδα καλουμένην, ἐμοίραζεν ἐλεημοσύνην εἰς τοὺς πτωχούς. Ὁ δὲ ἡγεμὼν Ροῦφος, συλλαβὼν τὸν Ἅγιον, εὐθὺς ὡς διέταξεν αὐτὸν νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἐδαιμονίσθη. Ἀφοῦ δὲ παρεκάλεσεν ὁ Ἅγιος τὸν Θεὸν ἠλευθερώθη ὁ ἡγεμὼν ἀπὸ τὸ δαιμόνιον. Ὁ δὲ Ἅγιος Κόϊντος ἐκ τοῦ λόγου τούτου ὄχι μόνον ἀφέθη ἐλεύθερος, ἀλλὰ καὶ δῶρα ἔλαβεν ὡς ἀντιμισθίαν τῆς χάριτος παρὰ τοῦ ἡγεμόνος.
Ἐπειδὴ δὲ διὰ προσευχῆς τοῦ Ἁγίου, ἔγινε σεισμὸς καὶ ἐκ τοῦ σεισμοῦ ἐκρημνίσθη ὁ ναὸς τῶν εἰδώλων καὶ τὰ ἐν αὐτῷ εἴδωλα ἔπεσον, φυγόντες οἱ εἰδωλολάτραι ἀφῆκαν τὸν Ἅγιον ἐλεύθερον. Ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον μετὰ τὸν σεισμὸν τεσσαράκοντα ἡμέραι, συνέλαβε τὸν Ἅγιον ὁ ἄρχων Κλέαρχος, δεισιδαίμων σφόδρα καὶ ζηλωτὴς τῆς θρησκείας τῶν εἰδώλων ὑπάρχων καὶ προσέταξε νὰ συντρίψωσι τὰ σκέλη τοῦ Μάρτυρος. Τούτου δὲ γενομένου παρευθὺς ἔγιναν ταῦτα σῶα καὶ ὑγιῆ, μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ. Μετὰ ταῦτα περιήρχετο ὁ Ἅγιος διαφόρους τόπους ἐπὶ δέκα ὅλα ἔτη ἰατρεύων πᾶσαν νόσον πολυχρόνιον καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν ὀλιγοχρόνιον καὶ τοὺς πτωχοὺς ἐλεῶν. Οὕτω, μὲ τοιαῦτα θαύματα καὶ θεάρεστα ἔργα πολιτευσάμενος, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.