ΘΕΟΔΟΤΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους Λικινίου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη τη’-τκγ’ (308-323), ἡγεμονεύοντος τῆς Κύπρου τοῦ Σαβίνου. Ἐπειδὴ δὲ ὁ μακάριος ὡμολόγει παρρησίᾳ τὴν εἰς Χριστὸν Πίστιν, συλληφθεὶς ὡδηγήθη πρὸ τοῦ ἡγεμόνος Σαβίνου· καὶ πρῶτον μὲν ἔδειραν αὐτὸν μὲ βούνευρα, ἔπειτα δὲ τὸν ἐκρέμασαν καὶ ἐξέσχισαν τὰς σάρκας του, εἶτα ἥπλωσαν αὐτὸν ἐπὶ σιδηρᾶς καὶ ἀνημμένης κλίνης. Ἐπειδὴ δὲ διεφυλάχθη ἀβλαβὴς ἐκ τοῦ πυρὸς μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐκάρφωσαν τοὺς πόδας του μὲ καρφία καὶ οὕτω τὸν ἠνάγκασαν νὰ περιπατῇ. Τέλος δὲ ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακήν.
Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Λικινίου ἔπαυσεν ὁ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διωγμὸς καὶ κατὰ συνέπειαν ἀπελύθη τῆς φυλακῆς ὁ Ἅγιος κατὰ τὴν δεκάτην ἐνάτην τοῦ Ἰανουαρίου, ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον δύο ἔτη πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε, κατὰ τὴν δευτέραν ταύτην τοῦ Μαρτίου. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις εἰς τὴν μικρὰν ἐκκλησίαν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει θέσιν τὴν καλουμένην τοῦ Ἁρματίου.