ΣΤΕΦΑΝΟΣ ὁ Ὅσιος καὶ Ὁμολογητὴς Πατὴρ ἡμῶν ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Λέοντος Ε’ τοῦ Ἀρμενίου τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ωιγ’-ωκ’ (813-820), ἠγάπησε δὲ τὴν ἀσκητικὴν ζωὴν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας. Διὰ τὴν ἐνάρετον λοιπὸν αὐτοῦ πολιτείαν, μετὰ πολλὰς παρακλήσεις τῶν Μοναχῶν, ἔγινεν Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου τοῦ καλουμένου Τριγλία [1].
Ἀφ’ οὗ δὲ ἐσχόλασεν ἐπὶ πολλὰ ἔτη εἰς τὴν ἄσκησιν καὶ Ἡγουμενίαν, προσεκλήθη κατόπιν ὑπὸ τοῦ ρηθέντος δυσσεβοῦς Λέοντος τοῦ εἰκονομάχου, τοῦ κινήσαντος μέγαν διωγμὸν κατὰ τῶν προσκυνούντων τὰς σεπτὰς καὶ ἁγίας Εἰκόνας, καὶ ἐξεβιάζετο ὑπὸ τούτου νὰ ἀρνηθῇ τὴν προσκύνησιν τῶν ἁγίων Εἰκόνων καὶ νὰ ὑπογράψῃ κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ὁ Ὅσιος ὅμως δὲν ἐπείσθη, ἀλλὰ μᾶλλον ὠνόμασε δυσσεβεῖς τοὺς ἀναγκάζοντας αὐτὸν πρὸς τοῦτο εἰκονομάχους. Διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην ἐτιμωρήθη πολὺ ἀπὸ τοὺς τυράννους καὶ ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακάς, εἶτα δὲ ἐστάλη καὶ εἰς ἐξορίαν. Δεινῶς δὲ ἐκεῖ ταλαιπωρηθεὶς ὁ μακάριος, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, διὰ τὴν Εἰκόνα τοῦ ὁποίου τοὺς πολλοὺς κόπους καὶ τὰς κακοπαθείας ἐδοκίμασε.
[1] Βλέπε περί Τριγλίας ὑποσημ. ἐν σελ. 347.