ΑΓΑΠΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους τὸ θεῖον βλάστημα, ὡς φυτὸν ὡραιότατον ἐβλάστησεν εἰς τὴν Σκήτην τοῦ Κολιτζοῦ τῆς περιοχῆς τοῦ Βατοπαιδίου. Εἰς τὴν Σκήτην δὲ ταύτην τὸν καλὸν ἀγῶνα ἀγωνιζόμενος ὁ Ὅσιος ἠχμαλωτίσθη ἀπὸ ἐπιδραμόντας Ἀγαρηνοὺς πειρατάς, οἵτινες καὶ τὸν ἐπώλησαν ὡς δοῦλον εἴς τινα Ἀγαρηνόν, ὅστις τὸν διετήρει δεδεμένον μὲ ἁλύσεις διὰ τὸν φόβον τῆς ἀποδράσεώς του ἐπὶ δώδεκα χρόνους ὁλοκλήρους, χρησιμοποιῶν συγχρόνως αὐτὸν εἰς ἐργασίας σκληρὰς καὶ βαρυτάτας.
Ὑπὸ τὰς συνθήκας αὐτὰς διάγων ὁ Ὅσιος καὶ καθ’ ὃν χρόνον εὑρίσκετο δεδεμένος εἰς σκοτεινὴν φυλακήν, ἠλευθερώθη ὑπὸ τῆς προστάτιδος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καὶ παρευθὺς ἐπέστρεψεν εἰς τὸ Ὄρος, εἰς τὸν Γεροντά του. Ἰδὼν δὲ ἐκεῖνος ἀνελπίστως αὐτὸν καὶ πληροφορηθεὶς τὰ κατ’ αὐτόν, τὸν ἤλεγξε δριμύτατα διότι ἔφυγε κρυφίως ἀπὸ τὸν κύριόν του καὶ τὸν ὑπεχρέωσε νὰ ἐπιστρέψῃ καὶ πάλιν εἰς ἐκεῖνον. Ἐκεῖ δὲ ὑπηρετῶν κατὰ τὴν δευτέραν ταύτην ἑκουσίαν δουλείαν, ἐπέτυχε διὰ τῆς καλῆς του πολιτείας νὰ καταπείσῃ τὸν κύριόν του καὶ τοὺς δύο υἱούς του καὶ ἦλθον εἰς τὸ Ὄρος τοῦ Ἄθω καὶ τούτους βαπτίσας τοὺς ἔκαμε Μοναχούς.