ΕΥΣΧΗΜΟΣ ὁ Ὅσιος καὶ Ὁμολογητὴς Πατὴρ ἡμῶν ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν Εἰκονομάχων, ἀπὸ βρεφικῆς δὲ ἡλικίας καλῶς ἀνατραφεὶς καὶ κατασταθεὶς ἀνὴρ τέλειος, ἐχρημάτισε ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γενόμενος δὲ Μοναχός ἀνῆλθε καὶ εἰς τὸ ὑψηλὸν τῆς Ἱερωσύνης ἀξίωμα. Ὅθεν καὶ ἐπληρώθη ὑπὸ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Τρωθεὶς δὲ ὑπὸ θεϊκοῦ καὶ ἐνθέρμου ζήλου, κατήσχυνε τοὺς ἱερεῖς τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, θαυμάσια παράδοξα ἐνεργῶν. Διότι νεκρὸν βρέφος ὑπὸ τῆς μητρός του βασταζόμενον διὰ προσευχῆς του ἀνέστησε καὶ πρὸς τὴν ζωὴν ἐπανέφερε· καὶ εἰς τὰ θηρία φοβερὸς ἐγένετο, διότι διὰ μόνης τῆς προσταγῆς του ἐδίωκεν αὐτὰ τὰ ὁποῖα κατέτρωγον τὰ χλωρὰ λάχανα [1].
Ἐγκλεισθεὶς δὲ ὁ μακάριος εἰς τὴν φυλακὴν ὑπὸ τῶν εἰκονομάχων, ὡς προσκυνητὴς τῶν σεπτῶν καὶ ἁγίων Εἰκόνων, διὰ τῆς διδασκαλίας του κατέπεισε τοὺς φυλάσσοντας αὐτὸν νὰ προσκυνῶσι τὰς ἁγίας Εἰκόνας. Τὸ δὲ θαυμαστὸν ἦτο τοῦτο· ὅτι, ἂν καὶ ὁ Ἅγιος ἦτο φυλακισμένος καὶ ἐξόριστος, ἐφρόντιζεν ὅμως διὰ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἠλέει αὐτοὺς κατὰ δύναμιν. Ὅθεν, ἐν εἰρήνῃ τελειώσας τὴν ζωήν του, δὲν ἔλειπε καὶ μετὰ θάνατον νὰ εὐεργετῇ διὰ τῶν ἀπείρων θαυμάτων του τοὺς πιστῶς αὐτὸν ἐπικαλουμένους, ρῶσιν ἐκ παντοίων νόσων αὐτοῖς χαριζόμενος.