ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν οὗτος ὁ Σιναΐτης ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Ἰουστινιανοῦ Α’ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη φκζ’-φξε’ (527-565) καὶ ἐπὶ τῆς πατριαρχίας Πέτρου Α’, τοῦ πατριαρχεύσαντος ἐπὶ εἴκοσι καὶ ὀκτὼ ἔτη (524-552).

Οὗτος (ὡς γράφει ὁ Ἱεροσολύμων θεῖος Σωφρόνιος, ὁ κατὰ τὴν σήμερον ἑορταζόμενος) κατώκει εἰς τὸ Σίναιον Ὄρος, νηστευτὴς ὢν καὶ πολὺ ἐνάρετος. Διηγοῦνται δὲ περὶ τούτου, ὅτι ἐπεθύμησε ποτὲ νὰ μεταλάβῃ εἰς τὸν ἐν Ἱεροσολύμοις Ναὸν τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως [1] καί, ὢ τοῦ θαύματος! εὐθὺς εὑρέθη ἐκεῖ, τὸ ἀπὸ Σινᾶ ἕως τῶν Ἱεροσολύμων δώδεκα ἡμερῶν διάστημα διανύσας ἐν τῷ ἅμα. Εὑρεθεὶς λοιπὸν παρὼν εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν τὴν τελουμένην ἐν τῷ Ναῷ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, ἐκοινώνησε τῶν θείων Μυστηρίων διὰ τῶν χειρῶν τοῦ Πατριάρχου Πέτρου. Μετὰ δὲ τὴν Κοινωνίαν λέγει ὁ Πέτρος εἰς τὸν οἰκονόμον του Μηνᾶν· «Πότε ἦλθεν ὁ Ἀββᾶς οὗτος ὁ Σιναΐτης;». Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίθη· «Καὶ ἐγώ, Δέσποτα, τώρα εἶδον αὐτόν». Ὁ Πατριάρχης τότε λέγει πρὸς αὐτόν· «Εἰπὲ εἰς αὐτὸν νὰ μείνῃ ἵνα συμφάγῃ σήμερον μεθ’ ἡμῶν ἄρτον εἰς τὴν τράπεζαν». Προσεκάλεσε λοιπὸν ὁ Μηνᾶς τὸν Ὅσιον Γεώργιον εἰς τὴν τράπεζαν, ὁ δὲ Ὅσιος ἀπεκρίθη· «Ἂς γίνῃ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ». Εἶτα προσευχηθεὶς καὶ προσκυνήσας, εὑρέθη πάλιν ἐν τῷ ἅμᾳ εἰς τὸ κελλίον του ἐν τῷ ὄρει Σινᾷ [2].

Ὅταν δὲ ἦλθεν ἡ ὥρα τῆς τραπέζης ἐζήτει ὁ Πατριάρχης τὸν Ἀββᾶν Γεώργιον, ἀλλ’ οὐδαμοῦ ἐφαίνετο. Κατηγόρησε λοιπὸν αὐτὸν ὡς ἀπειθῆ. Μετὰ ταῦτα ἔστειλεν ὁ Πατριάρχης τὸν Ἀββᾶν Φωτεινὸν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τῆς Φαράν, γράφων καὶ εἰς τοὺς Πατέρας τοῦ Σιναίου Ὄρους, νὰ στείλωσιν εἰς αὐτὸν τὸν Ὅσιον Γεώργιον, ἐπειδὴ δὲν ἐστάθη ἵνα φάγῃ εἰς τὴν τράπεζάν του. Ἰδόντες οἱ Πατέρες τὰ γράμματα τοῦ Πατριάρχου ἐθαύμασαν καὶ ὡμολόγησαν ἐν καθαρᾷ συνειδήσει ὅτι ὁ Ἀββᾶς Γεώργιος οὐδέποτε ἐξῆλθε τοῦ Σινᾶ, ἀλλ’ ἐκεῖ εὑρίσκετο πάντοτε· πρὸς ἀπόδειξιν δὲ καὶ καλλιτέραν μαρτυρίαν ἔστειλαν πρὸς τὸν Πατριάρχην τρεῖς Ἱερομονάχους, τὸν Ἀββᾶν Στέφανον τὸν Καππαδόκην, τὸν Ἀββᾶν Ζώσιμον καὶ τὸν Ἀββᾶν Δουλίτιον.

Ἔγραψε δὲ πρὸς τὸν Πατριάρχην καὶ ὁ Ὅσιος Γεώργιος ταῦτα· «Συγχώρησόν μοι, σεβασμιώτατε Πάτερ· ἑβδομήκοντα ἔτη ἔχουν παρέλθει ἀφ’ ὅτου δὲν ἐξῆλθον ἐκ τοῦ Ὄρους Σινᾶ, οὔτε ἐν τῇ Παλαιστίνῃ εἰσῆλθον [3], εἰ δὲ καὶ ἦλθον, δὲν ἤθελον ἀτιμάσει τὸν ἄγγελόν σου· πλὴν ἂς γνωρίζῃ ἡ μακαριότης σου, ὅτι μετὰ ἓξ μῆνας μέλλομεν ἀμφότεροι νὰ ἀπέλθωμεν εἰς συνάντησιν τοῦ Κυρίου καὶ ἐκεῖ θέλομεν εἶσθαι ἀχώριστοι διὰ παντός». Ἐπληρώθη δὲ ἐμπράκτως ἡ προφητεία τοῦ Ὁσίου, ἐπειδὴ ἀφ’ οὗ παρῆλθον ἓξ μῆνες ἐκοιμήθησαν καὶ οἱ δύο [4].

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ