ΠΙΟΝΙΟΣ ὁ Ἅγιος τοῦ Χριστοῦ Ἱερομάρτυς ἦτο Πρεσβύτερος τῆς ἐν Σμύρνῃ Ἁγίας Ἐκκλησίας κατὰ τοὺς χρόνους Δεκίου τοῦ βασιλέως τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σμθ’-σνα’ (249-251). Συλληφθεὶς δὲ μετ’ ἄλλων διὰ τὴν εἰς Χριστὸν Πίστιν, κατὰ πρῶτον ὁδηγήθη εἰς τὸν νεωκόρον τῶν εἰδώλων Πολέμωνα, τὸν ὁποῖον ἐξήλεγξε διὰ γραφικῶν καὶ ἱστορικῶν ἀποδείξεων, ὅτι εἶναι πεπλανημένος κατὰ τὴν θρησκείαν. Ἀκολούθως ἐπεβεβαίωσε τὰ πρότερον γενόμενα θαυμάσια τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν μελλόντων καὶ παρόντων καὶ ὅτι ὁ Θεός, ἐπειδὴ μέλλει νὰ δοκιμάσῃ τὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων διὰ τοῦ πυρός, ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ κόσμου, ἕνεκα τούτου προέπραξε καὶ ἐβεβαίωσε τοῦτο διὰ τῆς πυρίνης βροχῆς, δι’ ἧς, κατέκαυσε τὴν γῆν τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρων, ἀκόμη δὲ καὶ διὰ τοῦ φυσικοῦ πυρὸς τὸ ὁποῖον ἀναφαίνεται ἐκ τῆς γῆς εἰς πολλὰ μέρη τοῦ κόσμου.
Μετὰ ταῦτα ὡδηγήθη ὁ Ἅγιος, μετὰ τῶν συντρόφων του, εἰς τὸν ἄρχοντα Λέπιδον [1], ὁ ὁποῖος ἦτο συγκάθεδρος μὲ τὸν ἀνωτέρω νεωκόρον. Τελευταῖον παρέστη πρὸ τοῦ ἀνθυπάτου Κυντιλιανοῦ καὶ παρ’ ἐκείνου κατεδικάσθη νὰ τελειωθῇ διὰ πυρός, οὕτω δὲ ἔλαβεν, ὁ μακάριος, παρὰ Κυρίου τὸν τοῦ Μαρτυρίου ἄφθαρτον στέφανον.