ΙΩΒ ὁ Ἅγιος Προφήτης ὁ Πολύαθλος κατήγετο ἐκ τῆς χώρας τῆς καλουμένης Αὐσίτιδος, ἐκ τῶν συνόρων τῆς Ἰδουμαίας καὶ Ἀραβίας, ἦτο δὲ ἀπόγονος τῶν υἱῶν τοῦ Ἡσαῦ, τοῦ πρωτοτόκου υἱοῦ τοῦ Ἰσαάκ. Πέμπτος λοιπὸν εἶναι οὗτος ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Καὶ ὁ μὲν πατήρ του ὠνομάζετο Ζαρέ, ἡ δὲ μήτηρ του Βοσσόρα. Ἐκαλεῖτο δὲ οὗτος πρότερον Ἰωβὰβ καὶ προεφήτευσεν ἐπὶ ἔτη τεσσαράκοντα πέντε, ἀκμάσας χίλια ἐννεακόσια εἴκοσι πέντε ἔτη [1] πρὸ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ. Διὰ τοῦτον τὸν Δίκαιον ἐζήτησεν ὁ διάβολος παρὰ τοῦ Θεοῦ τὴν ἄδειαν, ἵνα τιμωρήσῃ αὐτὸν καὶ διὰ τῆς τιμωρίας τὸν ἐξαναγκάσῃ νὰ ἀδημονήσῃ καὶ νὰ βλασφημήσῃ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ ἤκουσε τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ μαρτυροῦντος, ὅτι εἶναι δίκαιος καὶ ἀκατηγόρητος καὶ ὑπερέχει ὅλων τῶν τότε δικαίων. Ὅθεν ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δοθῇ ὁ Δίκαιος εἰς χεῖράς του.
Ὁ δὲ διάβολος, λαβὼν τὴν συγχώρησιν καὶ τὴν ἄδειαν ταύτην, ἐστέρησε τὸν δίκαιον ὅλων αὐτοῦ τῶν κτημάτων καὶ ἀφ’ οὗ τὸν κατεδυνάστευσε μὲ λέπραν καὶ μὲ ἄλλας πληγὰς καὶ πάθη ἀπαρηγόρητα, ἀνεχώρησε κατῃσχυμμένος. Ἐπειδὴ μὲ τὰς προσβολὰς τοσούτων πειρασμῶν, τοὺς ὁποίους ἐπροξένησεν εἰς τὸν Δίκαιον, ὄχι μόνον δὲν ἐπέτυχε τὸν σκοπόν του, δηλαδὴ νὰ τὸν κάμῃ νὰ βλασφημήσῃ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰς τὸ ἀντίθετον ἔφθασεν ἀποτέλεσμα, διότι ὁ Δίκαιος Ἰὼβ ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀκλόνητος εἰς τοὺς πειρασμούς, ἀντὶ δὲ βλασφημιῶν ἀνέπεμπεν εὐχαριστίας εἰς τὸν παντοδύναμον Θεόν.
Ὅθεν ὁ Θεός, εἰς τὸ τέλος τῶν ἀγώνων του, ἀνεκήρυξε τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, λέγων· «Μὴ ἀποποιοῦ μου τὸ κρίμα· οἴει δέ με ἄλλως σοι κεχρηματικέναι ἢ ἵνα ἀναφανῇς δίκαιος» (Ἰώβ μ’ δ). Δηλαδή, μὴ ἀποστραφῆς τὴν τιμωρίαν ταύτην, τὴν ὁποίαν σοὶ ἔδωκα, διότι μὴ νομίζῃς, ὅτι διὰ ἄλλον λόγον ἐπέτρεψα νὰ τιμωρηθῇς, εἰ μὴ ἵνα φανῇς δίκαιος. Διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς ἐχάρισεν εἰς τὸν Ἰὼβ ὅλα τὰ τέκνα καὶ τὰ κτήματα, τὰ ὁποῖα ἐπέτρεψε νὰ στερηθῇ οὗτος. Τὰ δὲ περὶ τοῦ Ἰὼβ κατὰ πλάτος καὶ λεπτομερῶς ἀναφέρονται εἰς τὸ ἰδιαίτερον καὶ καθ’ αὑτὸ βιβλίον του [2]. Ἔζησε δὲ μετὰ τὴν τιμωρίαν ἔτη ἑκατὸν ἑβδομήκοντα, ὥστε ὅλα τὰ ἔτη τῆς ζωῆς του, τὰ πρὸ καὶ μετὰ τὴν πληγήν, συμποσοῦνται εἰς διακόσια τεσσαράκοντα ὀκτώ [3].
Ὑποσημειώσεις
[1] Κατ’ ἄλλους, ἔτη χίλια τετρακόσια.
[2] Δηλαδὴ τὸ φερώνυμον αὐτῷ βιβλίον τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
[3] Ἑπτὰ ἔτη διῆλθεν ὁ Ἰὼβ ἐν τῇ πληγῇ τῆς λέπρας, τὰ ὁποῖα δὲν συναριθμεῖ ἡ Γραφὴ μετὰ τῶν λοιπῶν ἐτῶν τῆς ζωῆς του, διὰ τὴν τοῦ πάθους νέκρωσιν, κατὰ τὸν Ὀλυμπιόδωρον· διότι καθὼς ἀπέλαβεν ὅλα τὰ ἄλλα διπλᾶ μετὰ τὴν πληγήν, οὕτως ἔλαβε καὶ τὰ ἔτη· «Ἔζησε δέ, φησί, μετὰ τὴν πληγὴν ἔτη ἑκατὸν ἑβδομήκοντα, ὧν τὸ ἥμισυ ὀγδοήκοντα πέντε, τὸ δὲ πᾶν διακόσια πεντήκοντα πέντε, ἐξ ὧν ἑπτὰ ὑπεξαιρείσθω, μυστικῶς τὸν ἐν τῇ πληγῇ χρόνον νοήσωμεν». Λέγει δὲ ὁ Χρυσορρήμων, ὅτι μέχρι τῆς ἐποχῆς του ἐσῴζετο ἡ κόπρος ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐκάθητο ὁ Ἰώβ· ὅθεν πολλοὶ μετέβαινον εἰς τὴν Ἀραβίαν, ὅπως ἴδωσι τὴν κόπρον ἐκείνην. Ὁ δὲ ἱστορικὸς Μελέτιος γράφει, ὅτι εἰς τὴν Καπιτωλίαν, τὸ νῦν λεγόμενον Σουβέτε, τῆς Κοίλης Συρίας, φαίνεται ὁ τάφος τοῦ Δικαίου τούτου Ἰώβ.