ΕΥΘΥΜΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις πατὴρ ἡμῶν, ὁ γενόμενος Ἐπίσκοπος Μαδύτου [1] ἐγεννήθη εἰς κωμόπολιν τῆς Θρᾴκης καλουμένην Ἐπιβάτας [2] κειμένην ἐπὶ τῆς παραλίας τῆς Προποντίδος, κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ δεκάτου αἰῶνος. Οί γονεῖς του ὑπῆρξαν εὐσεβεῖς καὶ καλοὶ Χριστιανοί, γεωργοὶ τὸ ἐπάγγελμα, ἀλλ’ ἀρκούντως εὐκατάστατοι. Παιδὸς ὅμως ἔτι ὄντος τοῦ Ἁγίου ἀπέθανεν ὁ πατήρ του, ὀνόματι Νικήτας, καὶ ἀπέμεινεν ὀρφανός. Ἡ δὲ μήτηρ του εἰσήγαγεν αὐτὸν εἰς Μονήν τινα τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὅπου ἐπὶ τριακονταετίαν διέπρεψεν εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας, ἀποκτήσας φήμην μιμητοῦ τῶν παλαιῶν Ἁγίων Ἀσκητῶν.
Ποθῶν ὅμως ὁ μακάριος Εὐθύμιος τὴν πλήρη μόνωσιν καὶ ἡσυχίαν ἀνεχώρησε τῆς Μονῆς καὶ κατέφυγεν εἴς τινα περιοχὴν παρὰ την Κωνσταντινούπολιν, ὅπου ἠγωνίσθη κατὰ μόνας ἐπὶ τετραετίαν μόνος μόνῳ τῷ Θεῷ συνομιλῶν. Ταύτην τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του βλέπων ὁ τότε Ἐπίσκοπος Περίνθου [3] ἐχειροτόνησεν αὐτὸν καὶ μὴ θέλοντα Διάκονον. Ἀκολούθως ὑπὸ ἄλλου Ἐπισκόπου ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος καὶ τέλος ἀνεδείχθη Ἐπίσκοπος Μαδύτου, διακριθεὶς διὰ τὴν ἀκάματον ἄσκησιν τῆς ἀρετῆς καὶ τὴν ἐπὶ τεσσαρακονταετίαν ἐξαίρετον ποιμαντορικὴν αὐτοῦ ἱκανότητα.
Ζῶν ἔτι ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ἐδοξάσθη ὑπὸ τοῦ Θεοῦ διὰ πλείστων θαυμάτων, ἐπιτελεσθέντων δι’ αὐτοῦ, ἅτινα παρέσχον εἰς πολλοὺς τὴν ψυχικὴν καὶ τὴν σωματικὴν ἴασιν. Γυναῖκες ἐλυτρώθησαν ἐκ τῶν ἐπιπλοκῶν ἐπικινδύνου τοκετοῦ καὶ τοῦ ἐπιλοχίου πυρετοῦ, μία δὲ τούτων ἐξ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Ἅγιον ὠνόμασε τὸν υἱόν της Εὐθύμιον. Ἄλλοι ἀπηλλάγησαν τῆς ἐπηρείας τῶν δαιμόνων. Κωφάλαλος δέ τις καὶ δαιμονιζόμενος ἐθεραπεύθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἱερουργοῦντος κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Μάρτυρος Ἑρμογένους. Καὶ Μοναχή τις δαιμονιζομένη ἐθεραπεύθη ὑπ’ αὐτοῦ κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Μάρτυρος Εὐφημιανοῦ. Καὶ λεπρὸν ὡσαύτως δεινῶς πάσχοντα ἐθεράπευσεν ὁ Ἅγιος εἰς ἄλλην εὐκαιρίαν.
Τέλος δὲ καὶ τὸν λαὸν τῆς ἐπαρχίας του ἔσωσεν ἐκ τοῦ κατὰ τὸ ἔτος ϡπθ’ (989) ἐπισυμβάντος λιμοῦ, τὸν ὁποῖον μετὰ πλείστης αὐταπαρνήσεως κατεπολέμησε διὰ τῆς συλλογῆς καὶ διανομῆς τροφίμων.