ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν εἰκονομάχων. Ἐπειδὴ δὲ ἐκ τρυφερᾶς ἡλικίας ἠγάπησε τὸν Χριστόν, βλέπων τὴν αἵρεσιν τῶν εἰκονομάχων αὐξανομένην, ἀφῆκε τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ ἔγινε Μοναχός. Ὅθεν ἀνεχώρησεν εἰς τὰ ὄρη καὶ ἡσύχαζε, καταγινόμενος εἰς νηστείας καὶ ἀγρυπνίας, προσευχόμενος εἰς τὸν Θεὸν ὑπὲρ εἰρηνεύσεως ὅλης τῆς οἰκουμένης. Ἀφοῦ δὲ ἐκόπασεν ὀλίγον ἡ αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας, μετὰ πολλὰς παρακλήσεις τῶν Μοναχῶν ἔγινεν Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηρίου τοῦ Μηδικίου, τὸ ὁποῖον εὑρίσκεται παρὰ τὰ Μουδανιά.
Ἀνακαινισθείσης δὲ καὶ ἐνταθείσης πάλιν τῆς αἱρέσεως ταύτης διὰ τοῦ δυσσεβοῦς Λέοντος Ε’ τοῦ Ἀρμενίου, κατὰ τὸ ἔτος ωιδ’ (814), ἐξωρίσθη καὶ οὗτος ὁ Ἅγιος ἐκ τοῦ Μοναστηρίου του, ὡς προσκυνητὴς τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ ὡς ἀκολουθῶν τὰς παραδόσεις καὶ διατάξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν θείων Πατέρων. Ἀφοῦ δὲ κατεδικάσθη εἰς πικρὰς ἐξορίας, ἐνεκλείσθη ἐντὸς σκοτεινοτάτης φυλακῆς. Ἐκεῖ λοιπὸν καταβαλὼν τὴν ψυχοφθόρον αἵρεσιν, ὡς στερρὸς ἀγωνιστής, ἀπῆλθεν ὁ ἀοίδιμος πρὸς τὸν Χριστὸν τὸν ὁποῖον ἐπόθησεν.