ΙΛΑΡΙΟΣ ὁ Ὅσιος, ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἀναλαβὼν ἐπὶ τῶν ὤμων του τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, ἠκολούθησε τὸν σταυρωθέντα Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ὑπέταξε τὰ πάθη τῆς σαρκὸς εἰς τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχήν. Διὰ τοῦτο ἐπλουτίσθη παρὰ Θεοῦ διὰ τῆς χάριτος τῶν ἰαμάτων. Ἐθεράπευε λοιπὸν πολλὰ καὶ διάφορα πάθη καὶ ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐκ τούτων ἐδίωκε δαίμονας. Μετὰ ταῦτα ἐκλείσθη ἐντὸς στενωτάτης καὶ μικρᾶς καλύβης καὶ ἔζη μακρὰν πάσης ταραχῆς καὶ θορύβου. Ὅθεν, λαμπρυνθεὶς διὰ τῆς ἀπαθείας, ἐδέχθη τὸ θεῖον τῆς ἱερωσύνης ἀξίωμα.
Οὗτος ὁ Ἅγιος θύελλαν χαλάζης κατέπαυσε. Τὰ ζῷα τὰ ὁποῖα ἔβλαπτον τὴν σπορὰν καὶ τὰ γεννήματα ἀπεδίωξε. Τὴν γῆν, ξηρὰν οὖσαν ἐξ ἀνομβρίας, μὲ βροχὴν ἐπότισε. Ρεύματα ποταμοῦ ὡς ὁ Ἐλισσαῖος καὶ ὁ Ἠλίας διέσχισε καὶ διῆλθε. Ξηρὰν χεῖρα Χριστιανοῦ ἰάτρευσε καὶ χωλῶν καὶ παραλύτων τοὺς πόδας καὶ τὰ μέλη ἠνώρθωσε καὶ ἐστερέωσεν. Ἀφοῦ δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐποίησε θαύματα, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.