ΠΕΛΑΓΙΑ ἡ Ἁγία Μάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ τοῦ κατὰ τὰ ἔτη σπδ’-τε’ (284-305) βασιλεύσαντος, καταγομένη μὲν ἐκ Ταρσοῦ τῆς Κιλικίας, κατοικοῦσα δὲ εἰς Ρώμην. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ρώμης Ἐπίσκοπος Λῖνος [1], ὅστις καὶ ἐχρημάτισε, μετὰ τὸν κορυφαῖον Πέτρον, πρῶτος Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, ἐβάπτιζε διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος πολλοὺς εἰδωλολάτρας, κάμνων οὕτω τούτους Χριστιανούς, ἡ μακαρία Πελαγία εἶδε κατ’ ὄναρ τὴν μορφὴν τοῦ Ἐπισκόπου τούτου, ὅστις τὴν παρεκάλει νὰ ὑπάγῃ νὰ τὴν βαπτίσῃ. Ὡς δὲ ἐξύπνησεν, ἐννόησε τὸ ὅραμα καὶ ζητήσασα ἄδειαν παρὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς, ἵνα δῆθεν μεταβῇ εἰς τὴν τροφόν της, προσῆλθεν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον καὶ ἐβαπτίσθη.

Λαβοῦσα ἡ Πελαγία τὸ Ἅγιον Βάπτισμα παρέδωκεν εὐθὺς εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τὸν πολύτιμον αὐτῆς ἱματισμον, ἵνα διανείμῃ τοῦτον εἰς τοὺς πτωχούς· αὕτη δὲ πορευθεῖσα εἰς τὴν τροφόν της μὲ τὰ ταπεινὰ φορέματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἐνεδύθη μετὰ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, καὶ μὴ γενομένη δεκτὴ παρ’ αὐτῆς, ἐπέστρεψεν ἔπειτα εἰς τὴν μητέρα της μὲ αὐτὴν τὴν ταπεινὴν ἐνδυμασίαν. Ἠ δὲ μήτηρ της, ἰδοῦσα ταύτην τόσον πτωχικῶς ἐνδεδυμένην, ᾐσθάνθη λύπην ἀνυπόφορον.

Ἐπειδὴ δὲ ἡ μήτηρ της, ἂν καὶ τὴν παρεκίνει νὰ ἀλλάξῃ τὰ φορέματα ἐκεῖνα καὶ νὰ ἀρνηθῆ τὸν Χριστόν, δὲν ἠδυνήθη νὰ τὴν καταπείσῃ, διὰ τοῦτο ἀπεκάλυψε τὸ γεγονὸς εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Διοκλητιανοῦ, ὅστις ἦτο μνηστήρ της. Ἐκεῖνος τότε, λυπηθεὶς καθ’ ὑπερβολήν, διότι ἡ Πελαγία ἠθέτησε τὸν πρὸς αὐτὸν ἔρωτα, αὐτοεχειριάσθη. Μαθὼν ὅθεν τοῦτο ὁ πατήρ του Διοκλητιανὸς καὶ ὀργισθεὶς σφόδρα, συνέλαβε τὴν Πελαγίαν καὶ ἐνέκλεισεν αὐτὴν ἐντὸς πεπυρακτωμένου χαλκίνου βοὸς καὶ οὕτως ἡ μακαρία ἔλαβε τὸν τοῦ Μαρτυρίου ἀκήρατον στέφανον.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ