ΟΛΒΙΑΝΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς ἤκμασε, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπϛ’-τε’ (286-305), ἐπὶ ὑπατείας Ἀλεξάνδρου καὶ Μαξίμου, ἡγεμονευόντων δὲ τῆς Ἀσίας Ἰουλίου Σέξτου καὶ Αἰλιανοῦ. Οὗτος προσαχθεὶς διὰ τὴν εἰς Χριστὸν Πίστιν ἔμπροσθεν τῶν ρηθέντων ἡγεμόνων, ἠναγκάζετο ὑπ’ αὐτῶν νὰ θυσιάσῃ εἰς τὴν ψευδοθεὰν Ρέαν, εἰς τὴν ὁποίαν προσέφερον θυσίαν οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων Ἀγριππῖνος καὶ Κλημέντιος. Ὁ δὲ τοῦ Χριστοῦ Ἱεράρχης μὲ πολλὰ ἐπιχειρήματα λόγων, τὴν μὲν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ ἀνύψωσε καὶ ἐμεγάλυνε, τὴν δὲ θρησκείαν τῶν εἰδώλων ἐξηυτέλισε καὶ κατηγόρησεν. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην ἔκαυσαν τὴν ράχιν καὶ τὰ σπλάγχνα τοῦ Ἁγίου μὲ σούβλας πεπυρωμένας. Εἶτα, ἐπειδὴ δὲν ἐπείσθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὸν ἥλιον, ἀνέφεραν οἱ ἡγεμόνες τὴν ἀπείθειάν του ταύτην εἰς τὸν ἀνθύπατον. Ὁ δὲ ἀνθύπατος προσέταξε νὰ δαρῇ ὁ Ἅγιος ἀσπλάγχνως μὲ ράβδους, ἀφοῦ πρῶτον γυμνωθῇ· ὕστερον ἤναψαν οἱ ὑπηρέται τῆς πλάνης μεγάλην πυρκαϊὰν ἐντὸς τῆς ὁποίας ἔρριψαν τὸν τοῦ Χριστοῦ Ἀθλητὴν μετὰ τῶν μαθητῶν του, καὶ οὕτω διὰ πυρὸς τελειωθεὶς ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως. Πολλὰ δὲ θαύματα ἐτέλεσεν ὁ Ἅγιος οὗτος ἐν τῇ ζωῇ του, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸ μαρτυρικόν του τέλος πολλὰ τεράστια ἐνεργεῖ τὸ τίμιον αὐτοῦ Λείψανον εἰς τοὺς μετὰ πίστεως πρὸς αὐτὸ προσερχομένους.