ΘΕΟΔΟΣΙΑ ἡ ἱερὰ καὶ παναγία κόρη κατήγετο ἐκ τῆς Τύρου τῆς ἐν Φοινίκῃ, φθάσασα δὲ εἰς τὸ δέκατον ὄγδοον ἔτος τῆς ἡλικίας της συνελήφθη κατὰ τὸ ἔτος τη’ (308) ὑπὸ τῶν εἰδωλολατρῶν ἐν Καισαρείᾳ τῆς Παλαιστίνης καὶ ἐρρίφθη δεσμία εἰς τὰς φυλακάς. Ὅταν δὲ ἐκάθισαν οἱ κριταὶ καὶ ἄρχοντες τῶν Ἑλλήνων, ὅπως κρίνωσι Χριστιανούς τινας Ὁμολογητὰς τῆς τοῦ Χριστοῦ Πίστεως καὶ καταδικάσωσιν αὐτούς, τότε καὶ ἡ Ἁγία αὕτη Θεοδοσία ἐφέρθη δέσμιος ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος Οὐρβανοῦ, ὅστις διέταξεν αὐτὴν νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ δὲ ἡ Ἁγία δὲν ἐπείσθη, διὰ τοῦτο ὁ θηριώδης ἡγεμὼν τόσας φοβερὰς πληγὰς προὐξένησεν εἰς τὰς πλευρὰς καὶ τοὺς μαστοὺς τῆς Μάρτυρος, ὥστε οὔτε τὰ ὀστᾶ, οὔτε αὐτὰ τὰ ἐντόσθια καὶ σπλάγχνα της ὁ ἀπάνθρωπος ἀφῆκεν ἀβασάνιστα· ἀλλ’ ἡ Ἁγία μετὰ μεγάλης ἀνδρείας καὶ ἄκρας σιωπῆς ὅλας τὰς τιμωρίας ταύτας ὑπέμεινεν.
Εὑρισκομένης δὲ τῆς Ἁγίας ἀκόμη ἐν τῇ ζωῇ, ἠρώτησε καὶ πάλιν αὐτὴν ὁ ἡγεμών, ἐὰν θὰ δεχθῇ νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, παρεκίνει δὲ αὐτὴν εἰς τοῦτο. Ἡ δὲ Μάρτυς, βλέπουσα τὸν ἡγεμόνα προσεκτικῶς, ἐμειδίασε καὶ τοῦ εἶπε· «Μὴ πλανᾶσαι, ὦ ἄνθρωπε, μὴ πλανᾶσαι, ἀλλὰ γνώριζε, ὅτι ἠξιώθην καὶ ἐγὼ νὰ γίνω συγκοινωνὸς τῶν τοῦ Θεοῦ Ἁγίων Μαρτύρων». Ὁ ἡγεμὼν λοιπόν, θεωρήσας τοὺς λόγους τούτους τῆς κόρης προσβλητικούς, ἐβασάνισεν αὐτὴν περισσότερον ἀπὸ τὴν πρώτην φοράν, εἶτα δὲ ἔρριψεν αὐτὴν εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης, ἐκεῖ δὲ παρέδωκεν ἡ μακαρία τὴν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ, καὶ οὕτως ἔλαβε παρ’ Αὐτοῦ τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς ἀθλήσεως.