ΕΛΙΚΩΝΙΣ ἡ Ἁγία Μάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Γορδιανοῦ (238-244) καὶ Φιλίππου (244-249) καταγομένη ἐκ Θεσσαλονίκης. Συλληφθεῖσα δέ, ἐπειδὴ ἦτο Χριστιανή, ὡδηγήθη πρὸς τὸν δοῦκα τῆς Κορίνθου, Περίνιον ὀνόματι. Δὲν ὑπέκυψεν ὅμως εἰς αὐτὸν νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἀλλὰ μετὰ θάρρους ἐκήρυξε τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν. Διὰ τοῦτο πρῶτον μὲν ἔδεσαν τοὺς πόδας της διὰ τοῦ λωρίου τοῦ ζυγοῦ τῶν βοῶν καὶ ἔρριψαν αὐτὴν κατὰ γῆς κατόπιν δέ τήξαντες μόλυβδον καὶ ἄσφαλτον καὶ πίσσαν ἔρριψαν ἐντὸς αὐτῶν τὴν Ἁγίαν. Ἐκ τούτου ὅμως τοῦ Μαρτυρίου οὐδὲν ἔπαθε. Μετὰ ταῦτα ἐξύρισαν τὴν κεφαλήν της πρὸς ἐντροπὴν καὶ ἀνάψαντες πυρὰν κατέκαιον ὅλον τὸ σῶμά της. Κατόπιν ἡ Ἁγία Μάρτυς Ἑλικωνὶς εἰσῆλθεν ἐντὸς τοῦ ναοῦ τῶν εἰδώλων καὶ διὰ προσευχῆς της ἐκρήμνισε τὰ εἴδωλα τῆς Ἀθηνᾶς, τοῦ Διὸς καὶ τοῦ Ἀσκληπιοῦ. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην ἀπέκοψαν τοὺς μαστούς της.
Ἀφ’ οὗ δὲ ἔγινε διάδοχος τοῦ Περινίου Ἰουστῖνος ὁ ἀνθύπατος, ὡδηγήθη καὶ πρὸς αὐτὸν ἡ Ἁγία Μάρτυς. Μὴ πεισθεῖσα δὲ καὶ πάλιν νὰ προσφέρῃ σπονδὰς καὶ θυσίαν εἱς τὰ εἴδωλα, ἐρρίφθη ἐντὸς ἀνημμένης καμίνου. Ἐπειδὴ δὲ ἡ φλὸξ οὐδόλως ἤγγισεν αὐτήν, τὴν ἥπλωσαν ἐπὶ χαλκῆς, καὶ πεπυρακτωμένης κλίνης, ἀλλ’ ἐπιφανέντες εἰς τὴν Ἁγίαν οἱ Ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ ἐθεράπευσαν τὰς σάρκας αὐτῆς, αἵτινες, ἀναλυθεῖσαι, ἔπιπτον κατὰ γῆς εἰς τεμάχια. Ὅθεν φυλαχθεῖσα ἀβλαβὴς καὶ ἐκ τῆς βασάνου ταύτης, παρεδόθη εἰς τροφὴν τῶν θηρίων, τὰ ὁποῖα ὅμως τὴν μὲν Ἁγίαν οὔτε κἂν ἤγγισαν, ἐκ δὲ τῶν ὑπηρετῶν τοῦ ἀνθυπάτου ἐθανάτωσαν ἑκατὸν εἴκοσι. Διὸ ἐξεδόθη κατὰ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος ἡ τοῦ θανάτου ἀπόφασις καὶ ἀποκεφαλισθεῖσα ἀνῆλθεν ἡ μακαρία στεφανηφόρος εἰς τοὺς οὐρανούς.