ΚΑΡΠΟΣ, ὁ τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νέρωνος, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη νδ’-ξη’ (54-68) μ.Χ. συνηριθμεῖτο δὲ μετὰ τῶν Ἑβδομήκοντα Μαθητῶν καὶ Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου, διακονῶν τὸν Ἀπόστολον Παῦλον ἐν τῷ κηρύγματι τοῦ Εὐαγγελίου καὶ κομίζων τὰς ἐπιστολὰς τοῦ Ἀποστόλου πρὸς ἐκείνους πρὸς τοὺς ὁποίους ἀπέστελλε ταύτας[1]. Πολλοὺς δὲ εἰδωλολάτρας διδάξας νὰ σέβωνται τὸν Χριστόν, ἐγένετο κατόπιν Ἐπίσκοπος ἐν τῇ Βεροίᾳ[2] τῆς Θρᾴκης καὶ φωτισθεὶς κατὰ τὴν διάνοιαν διὰ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἐφάνη ὡς ἀστὴρ ἀβασίλευτος, ἀνατέλλων ἐξ Ἀνατολῶν καὶ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην φωτίζων διὰ τῶν θείων διδασκαλιῶν του.
Καθ’ ἑκάστην δὲ ὁ μακάριος οὗτος ἐτέλει μέγιστα θαύματα καὶ πονηρὰ πνεύματα ἐδίωκεν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων. Ἐπειδὴ δὲ πολλὰς πόλεις καὶ λαοὺς προσείλκυσεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἐχώριζε τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τῶν ἀπίστων, διὰ τοῦτο πολλοὺς πειρασμοὺς καὶ θλίψεις ὑπὸ τῶν ἀπίστων ὑπέμεινε γενναίως καὶ καρτερικῶς, διότι προθύμως σπεύδων πρὸς τοὺς πόνους καὶ τὰς κακοπαθείας τῆς ἀθλήσεως, δὲν ἐφοβεῖτο τὸν θυμὸν καὶ τὴν ὀργὴν τῶν τυράννων. Ὅθεν καθὼς ἐδόξαζε τὸν Θεὸν οὕτως ἐδόξασε καὶ αὐτὸν ὁ Θεός. Διὰ τοῦτο καίτοι ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ τὸν γλυκύτατον καὶ πρέποντα εἰς τοὺς Ἁγίους ὕπνον, θαυματουργεῖ ὅμως καθ’ ἑκάστην καὶ μετὰ θάνατον διὰ τῶν ἁγίων αὐτοῦ λειψάνων, πάθη καὶ ἀσθενείας θεραπεύων, ἀποδιώκων δὲ καὶ τὰ τῆς πονηρίας ἀκάθαρτα πνεύματα.
Ὑποσημειώσεις
[1] Περὶ τοῦ Ἁγίου τούτου Ἀποστόλου Κάρπου γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος εἰς τὸν Τιμόθεον· «Τὸν φαιλόνην, ὃν ἀπέλιπον ἐν Τρῳάδι παρὰ Κάρπῳ, ἐρχόμενος φέρε» (Βʹ Τιμοθ. δʹ 13).
[2] Ἐν ταῖς προγενεστέραις ἐκδόσεσιν γράφεται ἐσφαλμένως Βάρνη τῆς Θρᾴκης, ὡς παρελήφθη ἐκ τοῦ Συναξαριστοῦ τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου. Βέροια δὲ τῆς Θρᾴκης ἢ καὶ ἄλλως Βερόη γραφομένη τὸ πάλαι, τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας, εἶναι ἡ σημερινὴ βουλγαρικὴ πόλις Στάρα Ζαγορά.