ΑΣΚΛΑΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς ἤθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπδ’-τε’ (284-305), κατήγετο δὲ ἐκ τῆς Θηβαΐδος τῆς Αἰγύπτου. Διαβληθεὶς δὲ πρὸς τὸν ἡγεμόνα Ἀρριανὸν [1] διὰ τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν καὶ ὁμολογήσας παρρησίᾳ τὸν Χριστόν, ἐκρεμάσθη, ἐξεσχίσθη εἰς τὰς πλευρὰς καὶ ἐπειτα ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακήν. Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἡγεμὼν διήρχετο τὸν ποταμὸν Νεῖλον διὰ πλοιαρίου, προσηυχήθη ὁ Ἅγιος νὰ μὴ ἀποβιβασθῇ ὁ ἡγεμὼν εἰς τὴν στερεὰν πρὶν ἢ ὁμολογήσῃ ἐγγράφως Θεὸν τὸν Χριστόν. Ὅθεν ἐκρατήθη παραδόξως τὸ πλοῖον καὶ δὲν ἠδύνατο νὰ πλεύσῃ. Τοῦτο γνωρίσας ὁ Ἅγιος ἀπέστειλε πρὸς τὸν ἡγεμόνα ἐπιστολήν, διὰ τῆς ὁποίας ἔγραφεν εἰς αὐτόν, ὅτι κατ’ οὐδένα ἄλλον τρόπον δὲν δύναται νὰ φθάσῃ εἰς τὴν στερεάν, εἰ μὴ μόνον ἐὰν ὁμολογήσῃ ἐγγράφως τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Τότε ὁ ἡγεμών, ζητήσας χάρτην, ἔγραψεν, ὅτι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν εἶναι μέγας καὶ πλὴν τούτου οὐδεὶς ἄλλος εἶναι Θεός. Εὐθὺς τότε ἐξεκίνησε τὸ πλοῖον καὶ ἔπλευσε πρὸς τὴν στερεάν. Ἀλλ’ ὅτε ἐξῆλθεν, ἐσκληρύνθη πάλιν κατὰ τὴν καρδίαν ὡς ὁ Φαραὼ καὶ καλέσας ἐνώπιόν του τὸν Ἅγιον κατέκαυσε τὰς πλευράς του δι’ ἀνημμένων λαμπάδων. Ἔπειτα δέσας αὐτὸν μὲ πέτραν τὸν ἔρριψεν ἐντὸς τοῦ ποταμοῦ Νείλου καὶ οὕτως, ὁ ἀοίδιμος, ἔλαβε τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου.