ΜΑΡΙΑ ἡ καλλιπάρθενος Νεομάρτυς, ἡ ἐπονομαζομένη Μεθυμοπούλα, ἐγεννήθη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, εἴς τι χωρίον τῆς ἐπαρχίας Μεραμβέλου τῆς Κρήτης, Κάτω Φουρνὴ ὀνομαζόμενον. Ταύτης τῆς μακαρίας ἠράσθη χωροφύλαξ Τουρκαλβανός, τὴν ὁποίαν προσεπάθει νὰ προσελκύσῃ εἰς ἔρωτα αὐτοῦ καὶ λάβῃ αὐτὴν ὡς σύζυγον, ἑπομένως δὲ ἐξισλαμίσῃ αὐτήν. Ἀλλ’ ἡ σωφρονεστάτη νεᾶνις καὶ πιστὴ πρὸς τὴν πίστιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν κατὰ τύχην ἔβλεπεν αὐτόν, διότι ἐκεῖνος ἔσπευδε πρὸς συνάντησιν αὐτῆς, ὅταν ἀντελαμβάνετο ὅτι αὕτη ἐξήρχετο τῆς οἰκίας πρὸς οἰκιακὴν ὑπηρεσίαν, αὕτη, λέγω, ἡ μακαρία τόσον ἀπεστρέφετο αὐτόν, ὡς νὰ ἔβλεπε, ἀποτρόπαιόν τινα δαίμονα, ἂν καὶ ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος ἐδείκνυεν εἰς αὐτὴν συμπάθειαν καὶ ποοσεπάθει διὰ κολακειῶν καὶ ὑποσχέσεων στολισμῶν καὶ πλούτου καὶ ἄλλων ἀπείρων ἀγαθῶν, νὰ ἑλκύσῃ αὐτὴν εἰς τὴν ἀγάπην του. Τοὐναντίον, αὕτη ἡ μακαρία ἐμίσει καὶ ἀπεστρέφετο αὐτὸν καὶ τὰ ἀγαθὰ αὐτοῦ ὡς κακοῦργον καὶ ἄγριον Τοῦκον.
Ὁ δὲ αἱμοβόρος καὶ ἀπάνθρωπος ἐκεῖνος, ἀφοῦ προσεπάθησε πολλάκις ἵνα φέρῃ αὐτὴν εἰς τὴν γνώμην του καὶ δὲν ἠδυνήθη, ἀπεφάσισεν ὅπως τὴν ἐκδικηθῇ ὁ κακοῦργος διὰ τῶν ὅπλων, τὰ ὁποῖα ἔφερεν ὡς χωροφύλαξ. Ὅθεν μίαν τῶν ἡμερῶν εὑρὼν αὐτὴν ἐπάνω εἰς δένδρον μωρέας, πλησίον τοῦ χωρίου της, εἰς τὴν ὁποίαν ἐσύναζε φύλλα πρὸς διατροφὴν μεταξοσκωλήκων, ἐξήγαγε τὸ ὅπλον του καὶ ἐπυροβόλησε κατὰ τῆς ἁγνῆς νεάνιδος, ἡ δὲ σφαῖρα διεπέρασεν αὐτῆς τὴν καρδίαν, τὴν ὁποίαν δὲν ἠδύνατο νὰ ὑποτάξῃ διὰ τῶν ἀπατηλῶν κολακειῶν αὐτοῦ. Καὶ οὕτως ἡ μακαρία, πίπτουσα ἀπὸ κλώνου εἰς κλῶνον τοῦ δένδρου, ὡς πτηνὸν τὸ ὁποῖον ρίπτει ὁ κυνηγὸς ἀπὸ τὸ δένδρον, ἔπεσεν ἄπνους, ἐπειδὴ δὲν ἐδέχθη τὸν σατανικὸν ἔρωτα τοῦ ἀπανθρώπου ἐκείνου Ἀλβανοῦ.
Τοιαῦται ἦσαν αἱ πράξεις καὶ τὰ ἡρωϊκὰ κατορθώματα τῶν παλαιῶν ἐκείνων ἡρώων θυμάτων τοῦ ἰσλαμισμοῦ, τὸν δὲ φονέα οὔτε κἂν ἠρώτησεν ἡ διοίκησις, διατὶ τοιοῦτον φόνον ἄδικον ἔπραξε.