ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, ὁ μέγας Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ, εἶχε μὲν πατρίδα τὴν Ἀλεξάνδρειαν, καθὼς διηγήθη περὶ αὐτοῦ ὁ μέγας ἐν Ἀσκηταῖς Ἀντώνιος, ἐτελείωσε δὲ τὸ Μαρτύριον μὲ τὸν ἀκόλουθον τρόπον:
Εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἦτο κῆπός τις ὡραιότατος, πλήρης πάσης αἰσθητῆς χάριτος καὶ ἐντὸς αὐτοῦ προσέταξεν ὁ τότε τύραννος νὰ στρωθῇ κλίνη κεκαλλωπισμένη, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐξήπλωσαν ὕπτιον τὸν Ἅγιον τοῦτον Φιλόσοφον, δέσαντες αὐτοῦ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας. Τότε ἔφεραν πόρνην τινά, ἡ ὁποία ἐστάθη ἄνωθεν τοῦ Ἁγίου καὶ ὄχι μόνον δι’ ἀσέμνων λόγων παρεκίνει τὸν Ἅγιον εἰς αἰσχρὰν πρᾶξιν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τούτοις ἐνηγκαλίζετο αὐτὸν διὰ τῶν μιαρῶν χειρῶν της καὶ τὸν κατεφίλει καὶ ἀσυστόλως τὸν ἤγγιζεν. Ὅθεν ό γενναιότατος τοῦ Κυρίου ἀγωνιστής, καίτοι δεδεμένος, εὗρεν ὅμως τρόπον νὰ λυτρωθῇ ἐκ τῶν βρόχων τῆς πόρνης.
Πρῶτον λοιπὸν ἔκλεισεν ὁ Ἅγιος τοὺς ὀφθαλμούς του, διὰ νὰ μὴ βλέπῃ τὴν πόρνην, ἔπειτα δὲ δαγκάσας τὴν γλῶσσαν διὰ τῶν ὀδόντων, μὲ τοὺς ἀνυποφόρους πόνους, οὓς ἐδοκίμαζε, κατέστησε τὰς αἰσθήσεις τοῦ σώματος ἀναισθήτους εἰς τὴν ἡδονήν. Κατόπιν, ἐνῷ τὸ στόμα του ἦτο πλῆρες αἵματος, ἔπτυσεν εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εἰς τὰ φορέματα τῆς ἀκαθάρτου καὶ μιαρᾶς πόρνης, ἥτις βλέπουσα τὸ αἷμα ρέον ποταμηδὸν ἐφοβήθη καὶ συνεστάλη. Μὲ τοῦτον τὸν τρόπον ἀγωνισθεὶς ὁ μεγαλόψυχος καὶ μὴ νικηθείς, ἀλλὰ νικήσας, ἀπαθὴς διεφυλάχθη, Χάριτι Χριστοῦ· ὅθεν ἀποκεφαλισθεὶς ὕστερον ἀπῆλθε στεφανηφόρος εἰς τὰ οὐράνια καὶ χαίρει χαρὰν αἰώνιον καὶ ἀνεκλάλητον.