ΣΤΕΦΑΝΟΣ ὁ Νέος, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἦτο υἱὸς τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη ωξζ’-ωπϛ’ (867-886). Διὰ δὲ τὴν ἁπλότητα καὶ τὸ ἄκακον τῆς γνώμης του καὶ διὰ τὴν τελείαν αὐτοῦ σύνεσιν καὶ κατάστασιν, Θεοῦ εὐδοκίᾳ καὶ κρίσει καὶ διὰ τῆς ψήφου τοῦ βασιλέως καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μετὰ τὴν ἔξωσιν τοῦ ἱεροῦ Φωτίου. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἀνῆλθεν εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον καὶ ἀνεδέχθη τὴν φροντίδα ὅλων τῶν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, ἐφάνη ἄγρυπνος φύλαξ καὶ Ποιμὴν ἀληθὴς τῆς τοῦ Χριστοῦ ποίμνης, ποιμαίνων τὰ λογικὰ πρόβατα πρὸς τὸν θαλερὸν λειμῶνα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, βοηθῶν τὰς χήρας, προστατεύων τὰ ὀρφανά, ἐλεῶν τοὺς πτωχούς, ἐλευθερώνων τοὺς ἀδικουμένους ἀπὸ τῶν χειρῶν τῶν δυνατωτέρων καὶ εὐαρεστῶν, πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, τὸν Θεόν. Οὕτω δὲ πολιτευόμενος, εἰς αὐτὸ τὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.