ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΣ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους Μαυρικίου τοῦ βασιλέως, τοῦ κατὰ τὰ ἔτη φπβ’-χβ’ (582-602) βασιλεύσαντος, πατρίδα ἔχων τὴν ἐν τῷ Εὐξείνῳ Πόντῳ Ἀπάμειαν, οἱ δὲ γονεῖς του ἦσαν εὐγενεῖς, ὀνομαστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι εἰς τὴν ἀληθῆ Πίστιν τῶν Χριστιανῶν. Νέος δὲ ἔτι ὤν κατεδάμαζεν ἑαυτὸν δι’ ὑπερβολικῆς νηστείας καὶ προσευχῆς καὶ διὰ πάσης ἄλλης σκληραγωγίας καὶ ἀσκήσεως. Ἀκολούθως ἐγένετο Μοναχὸς καὶ ἔκτοτε ἐτρέφετο μὲ ὀλίγον ἄρτον καὶ ὕδωρ. Μετήρχετο δὲ καὶ τὴν ἰατρικὴν καὶ ἰάτρευε, τά τε σώματα καὶ τὰς ψυχάς. Διότι ἐδίωκε, τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοὺς δαιμονιζομένους, ἐθεράπευε τὰ παιδία ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἐγεννῶντο ἀνάπηρα καὶ παραμορφωμένα, ἀνώρθωνε τοὺς κυφοὺς (καμπούρηδες), ὡς καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐποίει θαυμάσια.
Λόγῳ λοιπὸν τῆς μεγάλης του φήμης κατέστη γνωστὸς εἰς τὸν τότε Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, οὗτος δὲ ἦτο ὁ ἐπὶ Μαυρικίου θαυμάσιος Κυριακός, ὅστις ἔγινε Πατριάρχης μετὰ τὸν Νηστευτὴν Ἰωάννην (585-595), πατριαρχεύσας ἔτη ἕνδεκα (595-606), ὁ ὁποῖος καὶ ἐχειροτόνησε τὸν Ὅσιον Ἐπίσκοπον τῶν Συνάδων. Ἀφοῦ δὲ ὁ Ἅγιος μετέβη εἰς τὴν ἐπαρχίαν του, τὰ Σύναδα, ἐδίωξεν ἐκεῖθεν τοὺς νοητοὺς λύκους, ἤτοι τοὺς αἱρετικούς, διὰ δὲ τῆς σφενδόνης τῶν λόγων του καὶ διὰ ιῆς κοπτερᾶς μαχαίρας τῆς διδασκαλίας του ἀπέκοψεν αὐτοὺς ἀπὸ τοῦ ὑγιοῦς σώματος τῶν Χριστιανῶν, ὡς σεσηπότα μέλη καὶ ἔρριψεν αὐτοὺς ἔξω τῆς Ἐκκλησίας, ἵνα μὴ προξενήσωσι βλάβην εἰς τὰ λοιπὰ ὑγιαίνοντα μέλη. Μὲ τοιοῦτον τρόπον λοιπὸν ἐχάρισεν εἰς τὸ ποίμνιόν του τὴν ἀσφάλειαν ὡς καὶ τὴν σωτηρίαν. Ἔπειτα μετέβη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ ἰάτρευσε, νόσον τινὰ τοῦ βασιλέως Μαυρικίου. Ἕνεκα τούτου ὁ βασιλεύς, διὰ χρυσοβούλλου, διώρισε νὰ δίδεται κατ’ ἔτος εἰς τὰ Σύναδα μία λίτρα, ἤτοι δώδεκα οὐγγίαι χρυσοῦ.
Ἐπανελθὼν εἰς τὰ Σύναδα καὶ πορευθεὶς εἰς τόπον καλούμενον Σόλωνα, ἐπειδὴ οἱ συνοδοιπόροι του ἐκινδύνευον ἐκ τῆς δίψης, τούτου ἕνεκα, διὰ προσευχῆς του, ἀνέβλυσεν ἐκεῖ ὕδωρ καὶ ἔσβεσε τὴν δίψαν των. Ἐν τοιαύταις λοιπὸν ἀρεταῖς διελθὼν τὴν ζωήν του ὁ Ἅγιος καὶ γενόμενος εἰς πολλοὺς αἴτιος σωτηρίας, ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς παρούσης ζωῆς καὶ μετέβη εἰς τὴν μέλλουσαν καὶ αἰώνιον, συναγαλλόμενος μετὰ τῶν Ἁγίων, οὗ ταῖς πρεσβείας ρυσθείημιεν παντὸς κακοῦ, εἰς δόξαν Θεοῦ.