ΝΙΚΑΝΔΡΟΣ καὶ ΜΑΡΚΙΑΝΟΣ οἱ ἅγιοι Μάρτυρες ἐπειδὴ ὡμολόγουν τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν, ἐξητάσθησαν ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος Μαξίμου καὶ ριφθέντες ἐν φυλακῇ ἐξήχθησαν ἐκεῖθεν μετὰ εἴκοσιν ἡμέρας. Κατόπιν, ἀναγκασθέντες νὰ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστὸν καὶ μὴ πεισθέντες, ἐξεσχίσθησαν διὰ σιδηρῶν ὀνύχων καὶ ἐκρεμάσθησαν ἐπὶ ὀρθοῦ ξύλου, κατακεντώμενοι διὰ σιδήρων καὶ καιόμενοι διὰ πυρός. Μετὰ δὲ ταῦτα καταβιβασθέντες, ἡπλώθησαν ἐπὶ πεπυρωμένων ἀνθράκων καὶ ἐκεῖ ἐδάρησαν διὰ ράβδων. Ἔπειτα ἔχυσαν ἐπὶ τῶν πληγῶν των ἅλας ἀναμεμιγμένον μετ’ ὄξους καὶ ἔτριψαν ταύτας δι’ ὀξέων κεράμων, συντρίψαντες διὰ πετρῶν τὰ στόματα καὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν.
Καὶ ἠκολούθει μὲν ἡ σύζυγος τοῦ ἁγίου Νικάνδρου, παραθαρρύνουσα αὐτὸν καὶ προθυμότερον ποιοῦσα εἰς τὸ μαρτύριον, ὡς ἠκολούθει καὶ ἡ σύζυγος τοῦ ἁγίου Μαρκιανοῦ, ἥτις ἔπραττεν ὅλως τὸ ἐναντίον. Διότι, κλαίουσα καὶ δεικνύουσα τὸ τέκνον του, συνέτριβε τὴν καρδίαν τοῦ ἀθλητοῦ. Λαβὼν δὲ τὸ παιδίον ὁ Μάρτυς, ὕψωσε τὰ ὄμματα αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἀφοῦ εἶπε: Κύριε, Σὺ θέλεις φροντίσει διὰ τὸ τέκνον μου τοῦτο, ἠσπάσθη αὐτὸ καὶ τὴν σύζυγόν του καὶ ἔσπευσεν εἰς τὸν προκείμενον δρόμον τοῦ μαρτυρίου. Μετὰ ταῦτα ἔκοψαν διὰ μαχαιρῶν τὰς γλώσσας τῶν ἀθλητῶν καὶ τελευταῖον ἀπέκοψαν τὰς ἁγίας αὐτῶν κεφαλάς. Οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.