ΑΤΤΑΛΟΣ ὁ Ὅσιος, ἐγκαταλείψας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ ἐγένετο Μοναχὸς καὶ ἐτέλεσε προθύμως πᾶσαν ἄσκησιν, ἤτοι νηστείαν, ἀγρυπνίαν καὶ πᾶσαν ἄλλην κακοπάθειαν. Διότι ἐπὶ δύο καὶ τρεῖς ἡμέρας, πολλάκις δὲ καὶ πέντε, ἔτρωγε μίαν μόνον φοράν. Δὲν ἐκοιμήθη ποτὲ ἐξηπλωμένος, ἀλλὰ καθήμενος ἢ ἱστάμενος ἐλάμβανεν ὀλίγον ὕπνον ὅσον νὰ παρηγορῇ τὴν ἀσθένειαν τῆς φύσεως. Ὅθεν διὰ τοὺς κόπους του τούτους πολλὴν χάριν ἔλαβε, παρὰ Κυρίου καὶ διὰ τῆς ἐνεργείας πολλῶν θαυμάτων ἐπλουτίσθη. Ὄχι δὲ μόνον εἰς τοὺς λογικοὺς ἀνθρώπους ἐδείκνυεν ὁ ἀοίδιμος συμπάθειαν ἄμετρον, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτὰ τὰ ἄλογα ζῷα.
Ἐν τοιαύταις λοιπὸν ἀρεταῖς καὶ θαύμασι διήνυσε, τὴν ζωὴν αἰτοῦ. Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ ἀπέλθῃ τοῦ κόσμου τούτου, παρεκίνησε τοὺς παρευρεθέντας νὰ δώσωσιν αὐτῷ τὸν τελευταῖον ἐν Χριστῷ ἀσπασμὸν καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχὴν αὐτοῦ εἰς χεῖρας Θεοῦ.