ΔΩΡΟΘΕΟΣ ὁ ἀοίδιμος ἐγένετο Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τύρου, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ ἐν ἔτει τγ’ (303), κατέχων καλῶς ἅπαντα τὰ κεφάλαια τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Γραφῆς. Καὶ ἐν ὅσῳ μὲν ἔζη ὁ Διοκλητιανὸς καὶ ὁ Λικίνιος, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Δωρόθεος εἶχε φύγει ἀπὸ τὴν Τύξον ἕνεκα τοῦ διωγμοῦ καὶ εὑρίσκετο εἰς τὴν Δυσσόπολιν, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὰ μέρη τῆς Θρᾴκης. Ἀφοῦ δὲ οἱ βασιλεῖς ἐκεῖνοι ἀπέθανον, ἐπανῆλθε πάλιν εἰς τὴν Τύρον καὶ ἐποίμαινε τὴν Ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μέχρι τῶν χρόνων Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου, ἐν ἔτει τξα’ (361).
Ἐπειδὴ δὲ ὁ δυσσεβὴς Ἰουλιανὸς δὲν ἐφόνευε φανερὰ τοὺς Χριστιανούς, ὅταν τὸ πρῶτον ἐβασίλευσεν, ἀλλὰ κρυφίως, τούτου ἕνεκα, ἀκούσας ὁ θεῖος οὗτος Δωρόθεος τὴν κακομηχανίαν αὐτοῦ, ἔφυγεν ἀπὸ τὴν Τύρον καὶ μετέβη πάλιν εἰς τὴν ἀνωτέρω Δυσσόπολιν. Ἀλλ’ οὐδὲ ἐκεῖ ἠδυνήθη νὰ διαφύγῃ τὸν διωγμὸν τῶν εἰδωλολατρῶν. Διότι συλληφθεὶς ὑπὸ τῶν ἀρχόντων τοῦ Ἰουλιανοῦ, πολλὰς τιμωρίας ὑπέστη εἰς τὸ γεροντικὸν αὐτοῦ σῶμα ὀ ἀοίδιμος, ἐπειδὴ ἦτο τότε ἑκατὸν ἑπτὰ ἐτῶν. Ὅθεν ἐντὸς τῶν βασάνων εὑρισκόμενος παρέδωκε τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἀφοῦ πρότερον συνέγραψε πολλὰ ψυχωφελῆ συγγράμματα εἰς τὴν Ἑλληνικὴν καὶ τὴν Λατινικήν, μετὰ σπουδῆς φιλοπόνου καὶ φυσικῆς ἐπιτηδειότητος καὶ τὰ ὁποῖα ἀφῆκεν ὡς πατρικὴν κληρονομίαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ [1].