ΣΟΦΙΑ ἡ Ἁγία κατήγετο ἐκ τῆς Αἴνου, θυγάτηρ γονέων εὐσεβῶν καὶ περιβοήτων εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον. Ὅταν δὲ ἔφθασεν εἰς ἡλικίαν, συνέζευξαν αὐτὴν οἱ γονεῖς της μετὰ νομίμου συζύγου, μετὰ τοῦ ὁποίου ἐγέννησεν ἓξ τέκνα. Ὅμως, καίτοι βιοῦσα ἐν μέσῳ κοσμικῶν φροντίδων καὶ ταραχῶν, ἔδειξε διὰ τῶν ἔργων, ὅτι αἱ κοσμικαὶ φροντίδες καὶ αἱ ταραχαὶ οὐδόλως δεσμεύουσι τὸν ἐπιθυμοῦντα νὰ εὐαρεστήσῃ τῷ Θεῷ ἐὰν ἐκπληροῖ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου καὶ ἀσκῇ θεοφιλεῖς πράξεις καὶ ἀρετάς. Διότι ἡ μακαρία Σοφία δὲν ἔλειπεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸν οἶκόν της εὑρισκομένη ἠγρύπνει καθ’ ὅλην τὴν νύκτα καὶ κατεγίνετο εἰς προσευχάς.
Ἐπειδὴ ὅμως ἀπέθανον τὰ τέκνα τῆς Ἁγίας, ἐγένετο μήτηρ ἄλλων ὀρφανῶν καὶ ἔσπευδεν εἰς πρόθυμον βοήθειαν τῶν χηρῶν. Διαμοιράσασα δὲ τὴν περιουσίαν της εἰς τοὺς πτωχούς, διῆγε τὴν ζωήν της ἐν νηστείᾳ ἀσκητικῇ καὶ ὡς φαγητὸν μὲν εἶχε τὸν ξηρὸν ἄρτον, ποτὸν δὲ τὸ ἁπλοῦν ὕδωρ καὶ τὸ δάκρυ πάντοτε ἐστάλαζεν ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν της. Οἱ ψαλμοὶ τοῦ Δαυῒδ ἦσαν ἀκαταπαύστως εἰς τὸ στόμα της. Δὲν ἀπηύδησε δὲ οὐδὲ ἠμέλησε τῆς προσευχῆς. Ἡ ταπείνωσις, τὴν ὁποίαν ἐδείκνυε πρὸς πάντας καὶ πρὸς αὐτοὺς ἔτι τοὺς ἐλαχίστους, ἦτο ἄμετρος. Ἡ ἐλεημοσύνη τὴν ὁποίαν προσέφερεν εἰς ὅλους τοὺς προσερχομένους πτωχοὺς ἦτο ἱλαρὰ καὶ πλουσία, διότι ἐνόμιζεν, ἡ τρισολβία, ὅτι προτιμότερον εἶναι νὰ στερῆται αὕτη ἢ νὰ ἀφήσῃ τὸν πτωχὸν νὰ ἀναχωρήσῃ μὲ κενὰς τὰς χεῖρας ἐκ τοῦ οἴκου της καὶ ἔχαιρε μᾶλλον ὅταν ἔδιδεν ἢ ὅταν ἐλάμβανεν.
Διὰ τοῦτο ἔβλεπέ τις θαῦμα παράδοξον. Εἶχε δηλαδὴ ἡ Ἁγία ἀγγεῖον πλῆρες οἴνου, προωρισμένον νὰ διανέμεται εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ ὅσον ἐξῆγεν ἐκ τοῦ ἀγγείου ἐκείνου καὶ διὰ τῶν δύο χειρῶν της ἔδιδεν εἰς τοὺς πτωχούς, τόσον εὕρισκε τὸ ἀγγεῖον πλῆρες, χωρὶς οὐδόλως νὰ ἐλαττοῦται ὁ οἶνος. Καὶ ἐν ὅσῳ μὲν αὕτη ἔκρυπτε τὸ θαῦμα καὶ δὲν τὸ ἀπεκάλυπτεν εἰς ἄλλον, εὑρίσκετο πλῆρες τὸ ἀγγεῖον. Ἀφ’ ὅτου δέ, θέλουσα νὰ κηρύξῃ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, ἐξεμυστηρεύθη τοῦτο εἴς τινα τῶν συγγενῶν της, δὲν εὑρέθη πλέον τὸ ἀγγεῖον πλῆρες καθὼς πρότερον, ἀλλ’ ἐφάνη κενὸν καὶ ἐλλιπές, τοῦθ’ ὅπερ ἐλύπησεν ἐγκαρδίως τὴν μακαρίαν Σοφίαν. Ὅθεν, ἐκ τούτου λαβοῦσα ἀφορμὴν καὶ νομίζουσα, ὅτι διὰ τῆς ἀναξιότητός της ἐστερήθη τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, περισσότερον ηὔξησε τὴν ἄσκησιν, οὕτως ὥστε, ἐξηράνθη ὅλον της τὸ σῶμα καὶ οὔτε νὰ ἀναπνεύσῃ ἠδύνατο. Διὰ τοιούτου λοιπὸν τρόπου καλῶς ἀγωνισαμένη ἡ ἀοίδιμος καὶ ὑπὸ τῶν φροντίδων καὶ δυσχερειῶν τοῦ βίου μὴ ἐμποδισθεῖσα εἰς τὴν ἀρετήν, ἔζησεν ἐπὶ τριάκοντα τέσσαρα ἔτη. Ἅπαντα δὲ τὰ ἔτη τῆς ζωῆς της ἐγένοντο πεντήκοντα τρία καὶ πλέον. Τελευταῖον δὲ καρεῖσα Μοναχὴ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.