Τῇ ΚΘ’ (29ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων καὶ Κορυφαίων ΠΕΤΡΟΥ καὶ ΠΑΥΛΟΥ.

ΠΑΥΛΟΣ δὲ ὁ θεσπέσιος, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καὶ τοῦ κόσμου παντὸς ὁ διδάσκαλος, ἦτο Ἰουδαῖος τὸ γένος, καταγόμενος ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Βενιαμίν, Φαρισαῖος δὲ κατὰ τὴν αἵρεσιν, μαθητὴς γενόμενος τοῦ νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, καὶ εἰς τὸ ἄκρον γεγυμνασμένος τὸν τοῦ Μωϋσέως νόμον· κατῴκει δὲ εἰς αὐτὸ τὸ ὄμμα τῆς Κιλικίας, τὴν Ταρσὸν (εἰς χωρίον ὀνομαζόμενον Γίσχαλα). Οὗτος λοιπὸν διάπυρος ὢν ἐραστὴς τοῦ παλαιοῦ νόμου, ἐπολέμει τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διὰ γνωματεύσεως δὲ αὐτοῦ ἐφονεύθη ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος. Ὅταν δὲ ἐπεγνώσθη παρὰ τοῦ Θεοῦ, ἐτυφλώθη κατὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς εἰς τὸ μέσον τῆς ἡμέρας, καὶ φωνὴν ἤκουσεν ἄνωθεν θεϊκήν, ἡ ὁποία τὸν παρέπεμπεν εἰς τὸν Ἀνανίαν τὸν ἀρχαῖον μαθητὴν τοῦ Κυρίου, κατοικοῦντα εἰς τὴν Δαμασκόν· οὗτος κατηχήσας καὶ διδάξας τὸν Παῦλον, ἐβάπτισεν αὐτόν [2].

Ὁ θεσπέσιος λοιπὸν Παῦλος, σκεῦος ἐκλογῆς γενόμενος, διῆλθεν ὅλην τὴν οἰκουμένην, ὡς ἐὰν εἶχε πτερά, καὶ καταντήσας εἰς Ρώμην ἐδίδαξε πολλοὺς Ἕλληνας καὶ τελευταῖον ἐκεῖ ἐτελείωσε τὴν ζωήν του, ἀποκεφαλισθεὶς ὑπὸ τοῦ βασιλέως Νέρωνος διὰ τὴν ὁμολογίαν τοῦ Χριστοῦ· λέγουσι δὲ ὅτι ἐκ τῆς τομῆς τοῦ λαιμοῦ του ἔτρεξεν αἷμα ὁμοῦ μὲ γάλα. Καίτοι δὲ κατὰ τοὺς χρόνους ἐμαρτύρησεν ὁ Παῦλος μετὰ τὸν Πέτρον, τὰ ἅγια ὅμως αὐτῶν λείψανα κατετέθησαν ἐν τῷ αὐτῷ τόπῳ. Ἦτο δὲ ὁ μακάριος Παῦλος κατὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος φαλακρὸς τὴν κεφαλήν, εἶχε τὰ ὄμματα χαροποιὰ καὶ τὰς ὀφρῦς κάτω νευούσας, τὸ γένειον ἐπιχαρίτως κατεβασμένον, τὴν ρῖνα κυρτὴν καὶ ἁρμόζουσαν εἰς ὅλον τὸ πρόσωπόν του· ἦτο ἐστολισμένος μὲ μαύρας ὁμοῦ καὶ λευκὰς τρίχας· ἦτο κυρτὸς εἰς τὸ σῶμα, εὔρωστος καὶ μικρόσωμος, συνεσταλμένος κατὰ τὰ ἤθη καὶ φρόνιμος, πλήρης θείων χαρισμάτων· εἶχε σεμνὰ κινήματα καὶ λόγους γλυκεῖς, προσείλκυε δὲ εἰς τὴν ἀγάπην του ὅλους ἐκείνους ὅσοι προσέτρεχον εἰς αὐτὸν μὲ τὴν δύναμιν τῶν θαυμάτων. Ἀμφότεροι οὗτοι οἱ Κορυφαῖοι Ἀπόστολοι ἦσαν πεπληρωμένοι ἐκ τῆς θείας χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξξις καὶ ἑορτὴ ἐν τῷ σεπτῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῶν μεγάλων, εἰς τὸ Ὀρφανοτροφεῖον καὶ εἰς τὸν σεπτὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου καὶ παντυφήμου Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος εἶναι πλησίον τῆς ἁγιωτάτης μεγάλης Ἐκκλησίας, καὶ εἰς ὅλας τὰς κατὰ τόπον ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

                                                                                                                

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ


Ὑποσημειώσεις

[1] Καθὼς ἔδειξε τοῦτο ἐπὶ τῶν ἔργων, ὅταν εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· «Ἐὰν μὴ νίψω σε, οὐκ ἔχεις μέρος μετ’ ἐμοῦ». Τοῦτο ἀκούσας, εὐθὺς μετεβλήθη, καὶ τὴν προτέραν του ἀπόφασιν ἀνεκάλεσεν· ὁ γὰρ εἰπὼν πρότερον πρὸς τὸν Κύριον· «Οὐ μὴ νίψῃς τοὺς πόδας μου εἰς τὸν αἰῶνα», αὐτὸς μεταβληθεὶς εἶπε πρὸς αὐτόν· «Κύριε, μὴ τοὺς πόδας μου μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰς χεῖρας καὶ τὴν κεφαλήν», καὶ ἐκ τῆς μιᾶς ὑπερβολῆς κατήντησεν εἰς τὴν ἄλλην ἐναντίαν ὑπερβολήν, θερμὸς φανεὶς καὶ εἰς τὸ ἓν καὶ εἰς τὸ ἄλλο, κατὰ τὸν Ἀλεξανδρείας Κύριλλον, διὰ φιλοθεΐαν ὅμως καὶ σκοπὸν ἔνθεον. Γράφει δὲ ὁ Δοσίθεος (σελ. 12 τῆς Δωδεκαβίβλου), ὅτι τῷ Πέτρῳ, φεύγοντι τὸν Νέρωνα, ὑπήντησεν ὁ Κύριος καὶ εἶπεν αὐτῷ, ὅτι ὑπάγει εἰς τὴν Ρώμην, ἵνα σταυρωθῇ δεύτερον. Ὅθεν ὁ Πέτρος, γνοὺς τὸ αἴνιγμα, ὑπέστρεψεν εἰς τὴν Ρώμην καὶ ἐσταυρώθη κατὰ κεφαλῆς, καὶ ἐνεταφιάσθη εἰς τὸ Βατικανόν εἰς τὴν καλουμένην Αὐρηλίαν ὁδόν.

[2] Σημείωσαι, ὅτι ὁ χρόνος τῆς ἐπιστροφῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ζητεῖται παρὰ πολλῶν, καθότι οὔτε ὁ Λουκᾶς ἀναφέρει περὶ αὐτοῦ εἰς τὰς Πράξεις, οὔτε αὐτὸς ὁ ἴδιος Παῦλος ἐσημείωσεν αὐτὸν εἰς τὰς ἐπιστολάς του· οἱ ἀκριβέστεροι ὅμως χρονολόγοι λέγουσιν, ὅτι ὁ Παῦλος ἐπέστρεψεν εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν ἐν τῷ τριακοστῷ μὲν ἕκτῳ ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ (ἤτοι τρία ἔτη μετὰ τὴν Ἀνάληψιν καὶ ἀκόμη ὀλιγώτερον), ἐν τῷ εἰκοστῷ δὲ πρώτῳ ἔτει τοῦ Τιβερίου Καίσαρος, καθ’ ὃν χρόπον συνεκροτήθη πόλεμος μεταξὺ Ἡρῴδου τοῦ τετραρχοῦντος τῆς Γαλιλαίας καὶ Ἀρέτα τοῦ βασιλέως τῶν Ἀράβων.