ΠΑΠΠΙΑΣ ὁ Μάρτυς ἦτο κατὰ τοὺς χρόνους τῶν βασιλέων Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ ἐν ἔτει τα’ (301) σεβόμενος καὶ πιστεύων εἰς τὸν Χριστὸν ἐκ προγόνων, κηρύττων δὲ καὶ εἰς τοὺς ἄλλους τὴν εὐσέβειαν. Ὅθεν διαβληθεὶς εἰς τὸν τότε ἄρχοντα συνελήφθη, καὶ παρασταθεὶς εἰς αὐτὸν παρεκινήθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐπείσθη, ἀλλὰ μάλιστα ὕβρισε τὸν ἄρχοντα, διὰ τοῦτο ἐκίνησεν αὐτοῦ τὴν ὀργήν. Πάραυτα λοιπὸν ἐτάνυσαν τὸν Ἅγιον ἐκ τῶν τεσσάρων μερῶν τοῦ σώματος καὶ ἔδειραν αὐτὸν ἐπὶ πολλὴν ὥραν· ἔπειτα τὸν ἔβαλον ἐντὸς λέβητος πλήρους ἐλαίου καὶ λίπους, ὅτε ἠκολούθησε θαῦμα ἐκπλήξεως ἄξιον. Ἐφαίνετο δηλαδὴ ὁ Μάρτυς κεχωσμένος ὅλος ἐντὸς τοῦ πυρός, καὶ ἐνδεδυμένος τὸ πῦρ ὡς ἱμάτιον, καὶ οὕτως ἔμεινεν ἐν τῇ βασάνῳ ταύτῃ ἑπτὰ ὁλοκλήρους ἡμέρας· ἕνεκα δὲ τοῦ θαύματος τούτου πολλοὺς ἀπίστους εἵλκυσεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ.
Μετὰ ταῦτα ἐξαγαγόντες τὸν Ἅγιον ἐκ τοῦ λέβητος, τὸν ἔσυραν γυμνὸν ἐπὶ σιδηρῶν τριβόλων· εἶτα δέσαντες αὐτον εἰς ἀγρίους ἵππους, καὶ διώξαντες αὐτοὺς εἰς τόπους τραχεῖς καὶ δυσβάτους, τὸν συνέτριψαν. Ἔπειτα ἐκρέμασαν αὐτὸν ἔκ τινος δοκοῦ κατακέφαλα, κάτωθεν δὲ ἔδεσαν μὲ σχοινίον ἐκ τοῦ λαιμοῦ του πέτραν βαρεῖαν· ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον τρεῖς ἡμέραι, ἔκοψαν τὸ σχοινίον μὲ δρέπανον καὶ ἐκτύπησεν ὁ Ἅγιος κατὰ γῆς. Μετὰ ταῦτα ἔρριψαν ἀναμμένους ἄνθρακας ἐφ’ ὁλοκλήρου τοῦ σώματός του, καὶ ἔχωσαν αὐτὸν μὲ πέτρας. Ἄγγελος δὲ Κυρίου φανεὶς ἐξήγαγεν αὐτὸν ἐκ τῶν πετρῶν, καὶ ἐποίησε τοῦτον ὑγιᾶ. Ὅθεν διὰ τοῦ θαύματος τούτου προσείλκυσεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τοὺς δημίους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐβασάνιζον καὶ λαὸν ἀρκετόν, ὅλοι δὲ οὗτοι ἀποκεφαλισθέντες ἔλαβον τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Ὕστερον δὲ ἀπεκεφαλίσθη καὶ ὁ Ἅγιος, οὕτω δὲ ἀνέβη νικηφόρος εἰς τὰ οὐράνια.