ΚΥΡΟΣ καὶ ΙΩΑΝΝΗΣ, οἱ Ἅγιοι τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρες καὶ θαυματουργοὶ Ἀνάργυροι καὶ ἰατροί, ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϟβ’ (292)· καὶ ὁ μὲν Ἅγιος Κῦρος κατήγετο ἐκ τῆς Ἀλεξανδρείας, ὁ δὲ Ἰωάννης ἐκ τῆς πόλεως Ἐδέσσης. Οὗτοι λοιπὸν ἑνωθέντες διὰ τῆς ὁμοιότητος τῆς γνώμης των περιήρχοντο καὶ ἰάτρευον πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν. Ἐπειδὴ δὲ παρεκίνουν πολλοὺς νὰ μαρτυρήσωσι, προσήχθησαν εἰς τὸν κατὰ τόπον ἄρχοντα, εἰς τον ὁποῖον παραστάντες καὶ ὁμολογήσαντες τὸν Χριστόν, ὑπεβλήθησαν εἰς διαφόρους τιμωρίας, ἔπειτα δὲ ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ ἔλαβον τοὺς στεφάνους τοῦ Μαρτυρίου. Τὰ δὲ τίμια αὐτῶν λείψανα τότε μὲν ἐπιμελῶς ἐκρύβησαν ὑπὸ τῶν πιστῶν διὰ τὴν ἐπικρατοῦσαν ἀσέβειαν τῆς εἰδωλολατρείας, ὕστερον δὲ ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρκαδίου, Πατριάρχου ὄντος εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν τοῦ Θεοφίλου, ἐν ἔτει υ’ (400), εὑρέθησαν αὐτά, ἔκτοτε δὲ θεραπεύουσι διάφορα πάθη.
Τούτων τῶν ἁγίων λειψάνων τὴν πανήγυριν πνευματικῶς ἑορτάζομεν σήμερον, ἐπειδὴ κατὰ τὴν ἡμέραν ταύτην, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ ἄσυλοι οὗτοι θησαυροὶ ἐφανερώθησαν ἐκ τῆς γῆς, ἀναρίθμητα πλήθη ἀνθρώπων συνέδραμον, οἵτινες πάσχοντες ἐκ διαφόρων ἀσθενειῶν ἠξιώθησαν ἰατρείας· διότι δαιμονισμένοι ἠλευθερώνοντο, ἀσθενεῖς ἐθεραπεύοντο, τυφλοὶ ἀνέβλεπον, χωλοὶ περιεπάτουν καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, παντὸς πάθους ἰατρείαν ἐχάριζον εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τὰ ἅγια αὐτῶν λείψανα. Ὄχι μόνον δὲ τότε τοιαῦτα θαυμάσια ἐγίνοντο, ἀλλὰ καὶ μέχρι τῆς σήμερον ὅσοι μετὰ πίστεως προστρέχουσιν εἰς τὰ ἅγια λείψανα τῶν Ἀναργύρων τούτων, παντὸς πάθους λαμβάνουσι τὴν ἴασιν. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν τόπον τὸν λεγόμενον τοῦ Φωρακίου καὶ εἰς τὰς Ἀρκαδιανάς.