ΖΗΝΩΝ καὶ ΖΗΝΑΣ οἱ Μάρτυρες κατήγοντο ἐκ τῆς Φιλαδελφείας τῆς Ἀραβίας ἡ ὁποία κεῖται εἰς τὴν παλαιὰν λεγομένην Ἐμμᾶν, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ, ἐν ἔτει τγ’ (303). Ἦσαν δὲ ὁ μὲν Ζήνων στρατιώτης, ὁ δὲ Ζηνᾶς δοῦλος αὐτοῦ. Ἐπιθυμῶν δὲ ὁ Ἅγιος Ζήνων νὰ μαρτυρήσῃ διὰ τὸν Χριστόν, διένειμεν εἰς τοὺς πτωχοὺς ὅλην του τὴν περιουσίαν καὶ ἠλευθέρωσε τοὺς δούλους του. Ἀκούσας δὲ ὅτι ὁ ἡγεμὼν Μάξιμος εἶχε πολλὴν φροντίδα καὶ ἀγάπην εἰς τὰ εἴδωλα, προσῆλθε πρὸς αὐτὸν παρακολουθούμενος ὑπὸ τοῦ Ζηνᾶ, ὁ ὁποῖος, δοῦλος ὢν εὐγνώμων καὶ καλοπροαίρετος, δὲν ἠθέλησε νὰ χωρισθῇ ἀπὸ τὸν κύριόν του.

Παρασταθεὶς λοιπὸν ὁ Ζήνων εἰς τὸν ἡγεμόνα, ἤλεγξεν αὐτόν, ὅτι σπουδάζει καὶ ἀγωνίζεται διὰ μάταια πράγματα, ἤτοι διὰ τὰς λατρείας τῶν ἀψύχων εἰδώλων· ὁ ἡγεμὼν τότε προσέταξε παρευθὺς νὰ δείρωσι τὸν Ἅγιον, ὁ ὁποῖος δερόμενος ἐλάκτισε μὲ τοὺς πόδας του τὸν βωμὸν καὶ τὸν κατεκρήμνισε. Διὰ τοῦτο ἐκρέμασαν αὐτὸν καὶ τὸν ἔδειραν ἀσπλάγχνως· ἔπειτα ἔτριψαν τὰς πληγάς του μὲ ἅλας καὶ ὄξος. Μετὰ ταῦτα ἔρριψαν αὐτὸν εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τοὺς πόδας του ἐσφάλισαν εἰς τὸ τιμωρητικὸν ξύλον, ἕως εἰς κεντήματα τέσσαρα [1].

Παρουσιασθεὶς λοιπὸν ἐκεῖ καὶ ὁ Ζηνᾶς παρεκάλει τὸν κύριόν του νὰ μὴ χωρίσῃ αὐτὸν ἀπὸ τῆς συνοδείας του. Μαθὼν τοῦτο ὁ ἡγεμὼν ἔδωκε διαταγὴν νὰ κλείσωσι καὶ τὸν Ζηνᾶν μετὰ τοῦ κυρίου του ἐν τῇ φυλακῇ· ἐπειδὴ δὲ καὶ οἱ δύο ἠρωτήθησαν ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος καὶ δὲν ἐπείσθησαν ν’ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστόν, ἐδάρησαν ἀνηλεῶς, ὁ δὲ Ἅγιος Ζήνων ἰδιαιτέρως ἐδέχθη εἰς τὸ στῆθος καὶ εἰς τὴν καρδίαν ὀβελοὺς πεπυρωμένους. Ἔπειτα δέσαντες τὰς μασχάλας των μὲ λωρία ἀνήρτησαν αὐτούς, κρεμάσαντες ἐκ τῶν ποδῶν των βαρεῖς λίθους. Ὕστερον ἔρριψαν αὐτοὺς ἐντὸς λάκκου πλήρους πυρὸς καὶ ἄνωθεν διέβρεχον τὴν φλόγα τοῦ πυρὸς μὲ ἔλαιον. Ἐπειδὴ δὲ παραδόξως μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἔμειναν ἀβλαβεῖς, ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ Μακάριοι τοῦ Μαρτιρίου τοὺς στεφάνους. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν Σύναξις καὶ ἑορτὴ ἐν τῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τῷ εὑρισκομένῳ εἰς τόπον λεγόμενον Κυπαρίσσιον.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ