ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΣ ὁ Μάρτυς ἦτο ἐκ τῆς χώρας Κιλικίας, σεβόμενος τὸν Χριστὸν ἐκ προγόνων· συλληφθεὶς δὲ ὡς Χριστιανὸς ὡδηγήθη εἰς τὸν ἄρχοντα Διονύσιον καὶ ὁμολογήσας τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, ἐκάη εἰς τὴν ράχιν μὲ πεπυρωμένα σίδηρα, εἶτα ἐρρίφθη ἐντὸς λέβητος πλήρους βεβρασμένου μολύβδου. Ἔπειτα ἐκρεμάσθη κατακέφαλα καὶ ἐπειδὴ ἐφυλάχθη ἀβλαβὴς ὑπὸ τῆς θείας χάριτος, ἐφάνη μία λέαινα εἰς τὸ θέατρον, ἡ ὁποία ἀπολυθεῖσα κατὰ τοῦ Ἁγίου, τελείως δὲν τὸν ἔβλαψεν, ἀλλ’ ὡμίλησε μὲ ἀνθρωπίνην φωνὴν καὶ ἤλεγξε τὴν σκληρότητα τῶν Ἑλλήνων. Ὅθεν διὰ τὸ τοιοῦτον θαῦμα πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν, τὸν ὁποῖον παρρησίᾳ ὁμολογήσαντες ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ οὕτως ἀνέβησαν νικηφόροι εἰς τὰ οὐράνια.
Βλέπων δὲ τοῦτο ὁ τύραννος, προσέταξε νὰ σχισθῇ μία πέτρα καὶ νὰ τεθῇ ὁ Ἅγιος ἀναμέσον τοῦ σχίσματος, ἔνθα νὰ πιεσθῇ ὑπὸ τοῦ ἡμίσεος ὄγκου τῆς πέτρας ἐκείνης, ὑπηρετούντων εἰς τοῦτο πεντηκονταπέντε στρατιωτῶν. Ὅθεν ὁ Ἅγιος παρευθὺς παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ καὶ οὕτως ἔλαβε τὸν τοῦ μαρτυρίου στέφανον.