ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ὁ τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς κατήγετο ἐκ τῆς πόλεως Ἀναζάρβου [1], ἥτις εὑρίσκεται ἐν τῇ δευτέρᾳ ἐπαρχίᾳ τῆς Κιλικίας. Ἦτο δὲ υἱὸς πατρὸς μὲν βουλευτοῦ Ἕλληνος, μητρὸς δὲ χριστιανῆς, ὑπὸ τῆς ὁποίας ἐδιδάχθη τὴν κατὰ Χριστὸν εὐσέβειαν. Ἀφοῦ δὲ κατέγινεν εἰς τὴν μελέτην τῶν θείων Γραφῶν δεκαοκταετὴς προσήχθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Μαρκιανὸν καὶ μὴ πεισθεὶς νὰ θυσιάσῃ εἰς τὰ εἴδωλα, ἐδάρη εἰς διάφορα μέρη τοῦ σώματος, ἔπειτα δὲ ἐρρίφθη εἰς τὴν φυλακήν. Συμβουλευθεὶς δὲ τὴν μητέρα του τί νὰ πράξῃ, παρεκινήθη ὑπ’ αὐτῆς νὰ μείνῃ στερεὸς εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ μέχρι θανάτου. Ὅθεν ἐτέθη ἐντὸς σάκκου πλήρους ἄμμου, ὄφεων καὶ φαρμακερῶν ἑρπετῶν, οὕτω δὲ ἐρρίφθη ἐν μέσῳ τοῦ πελάγους καὶ ἔλαβεν ὁ μακάριος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον [2].
Ὑποσημειώσεις
[1] Αὕτη ὕστερον ὠνομάσθη Διοκαισάρεια καὶ Καισαραυγούστα καὶ Καισάρεια Ἀναζάρβου· σήμερον ὀνομάζεται τουρκιστὶ Ἄκ ἰσὰρ ἢ Ἄκ σεράϊ.
[2] Σημείωσε, ὅτι εἰς τὸν ἐκ Κιλικίας τοῦτον Ἅγιον Ἰουλιανὸν ἐγκώμιον ἔπλεξεν ὁ χρυσοῦς ρήτωρ τῆς Ἐκκλησίας, οὗ ἡ ἀρχή· «Εἰ ἐν τῆ γῇ τοιαῦται τοῖς Μάρτυσιν αἱ τιμαὶ μετὰ τὴν ἐντεῦθεν ἀποδημίαν» (σῴζεται ἐν τῷ εʹ τόμῳ τῆς ἐν Ἐτόνῃ ἐκδόσεως καὶ ἐν τῇ ἐκδόσει τοῦ Migne). Περὶ δὲ τοῦ εἰς τὸ πέλαγος καταποντισμοῦ τοῦ Μάρτυρος, ἡ χρυσῆ ἐκείνη γλῶσσα λέγει τὰ ἑξῆς: «Ἀναμνήσθητε, τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ ἐπὶ Νῶε καὶ τῆς Κιβωτοῦ, καὶ γὰρ καὶ τότε δίκαιος ὁμοῦ καὶ θηρία· ἀλλ’ ὁ μὲν Νῶε εἰσῆλθεν ἄνθρωπος, καὶ ἐξῆλθεν ἄνθρωπος· Ἰουλιανὸς δὲ εἰσῆλθε μὲν ἄνθρωπος, ἐξῆλθε δὲ Ἄγγελος ἐκεῖνος εἰσῆλθεν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐξῆλθεν εἰς τὴν γῆν πάλιν· οὗτος εἰσῆλθεν ἀπὸ τῆς γῆς εἰς σάκκον, καὶ ἀπὸ τοῦ σάκκου εἰς τὸν οὐρανὸν ἀπῄει· ἔλαβεν αὐτὸ τὸ πέλαγος, οὐχ ἵνα ἀποκτείνῃ, ἀλλ’ ἵνα στεφανώσῃ, καὶ μετὰ τὸν στέφανον ἀπέδωκεν ἡμῖν τὴν ἁγίαν ταύτην κιβωτόν, τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρος». Ἐν δὲ τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ σῴζεται τὸ μαρτύριον τούτου, οὗ ἡ ἀρχή· «Βία διωγμοῦ ἐπεκράτησεν ἐν ἐκείνοις».