ΙΟΥΔΑΣ, ὁ τοῦ Κυρίου Ἀπόστολος, ἦτο ἐκ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων, καὶ ἐν μὲν τῷ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγελίῳ (κεφ. ϛ’ 16) ὁμοίως καὶ ἐν ταῖς Πράξεσι (κεφ. α’ 13) ὀνομάζεται Ἰούδας Ἰακώβου, δηλαδὴ ἀδελφὸς Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου, ἐν δὲ τῷ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγελίῳ ὀνομάζεται Θαδδαῖος καὶ Λεββαῖος (κεφ. ι’ 3) [1], ὁ ὁποῖος ἔγραψε καὶ τὴν Καθολικὴν ἐπιστολήν, τὴν φωτιστικὴν ἐκείνην καὶ δογματικήν, εἰς πάντας τοὺς πιστεύσαντας Χριστιανούς. Ἦτο δὲ αὐτάδελφος νομιζόμενος τοῦ Κυρίου, καθότι ἦτο υἱὸς τοῦ Μνήστορος Ἰωσήφ, κατὰ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιον (Αἱρέσ. οη’) καὶ ὑπηρέτης τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου τῆς ὑπὲρ λόγον ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου. Οὗτος λοιπὸν πεμφθεὶς εἰς τὸν κόσμον παρ’ αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἀδελφὸς αὐτοῦ καὶ μυσταγωγός, καὶ ὡς ἄνθραξ πυρωθεὶς ταῖς αὐτοῦ λαμπρότησι, πᾶσαν πλάνην κατέφλεξε καὶ τοὺς ἐσκοτισμένους ἐφώτισε, διότι οὗτος ἕλκων τὸν ζυγὸν τοῦ Σωτῆρος καὶ τὴν αὔλακα τέμνων καὶ σπείρων τὸν σπόρον τῆς εὐσεβείας εἰς τὴν Οἰκουμένην, πολὺν ἐποίησε καρπὸν καὶ πολλοὺς τῇ ἀληθινῇ πίστει στηρίξας ἔπεισε τούτους νὰ χλευάζωσι καὶ νὰ περιγελῶσι τὰ τῶν Ἑλλήνων εἴδωλα. Ἐπειδὴ δηλαδὴ οἱ λατρεύοντες τοὺς ψευδωνύμους θεοὺς δὲν ἠδύναντο νὰ ἰατρεύσωσι τὰς ἀνιάτους ἀσθενείας, διὰ τοῦτο κατέφευγον εἰς τὸν Ἅγιον τοῦτον Ἀπόστολον, καὶ οὕτως ἐλάμβανον διπλῆν τὴν ἰατρείαν, σώματος καὶ ψυχῆς, διότι ἡ ἰατρεία τῶν τοῦ σώματος ἀσθενειῶν ὁδηγὸς ἐγίνετο εἰς τοὺς ἀπίστους πρὸς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ.
Πορευθεὶς λοιπὸν ὁ θεῖος οὗτος Ἰούδας εἰς τὴν Μεσοποταμίαν καὶ εἰς τὰ ἐκεῖσε πλησιόχωρα μέρη, ἐκήρυξε τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐφώτισε τὰ ἐν αὐτῇ εὑρισκόμενα ἔθνη· μετέβη δὲ καὶ εἰς τὴν πόλιν Ἔδεσσαν καὶ πρὸς τὸν τοπάρχην Αὔγαρον, τὸν ὁποῖον ἐθεράπευσε λεπρὸν ὄντα (ἐὰν οὗτος δηλαδὴ ὑποτεθῇ, ὅτι εἶναι ὁ Θαδδαῖος). Ὕστερον δὲ ἐπορεύθη εἰς τὴν πόλιν Ἀραρά, καὶ ἐκεῖ, κρεμασθεὶς ὑπὸ τῶν ἀπίστων καὶ διὰ βελῶν πληχθείς, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, καὶ ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τὸν τοῦ Μαρτυρίου ἀμάραντον στέφανον [2].