ΙΣΑΥΡΟΣ ὁ Ἅγιος καὶ τῶν μυστηρίων διάκονος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ Βασίλειος καὶ Ἰννοκέντιος ἦσαν ἀπὸ τὰς Ἀθήνας κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Νουμεριανοῦ, ἐν ἔτει σπδ’ (284)· ἀναχωρήσαντες δὲ ἀπὸ τὴν πατρίδα των, ἀπῆλθον εἰς τὴ Ἀπολλωννίαν [1], καὶ ἐκεῖ δι’ ἀποκαλύψεως θείου Ἀγγέλλου, ἐμβάντες εἰς ἓν σπήλαιον, εὗρον τοὺς Φήλικα, Περεγρῖνον καὶ Ἑρμείαν, τοὺς ὁποίους καὶ ἐδίδαξεν ὁ Ἅγιος Ἴσαυρος νὰ μὴ ἀγαπῶσι τὰ παρόντα πρόσκαιρα πράγματα. Ὅθεν τρεφόμενοι παρὰ τοῦ Ἁγίου πνευματικῶς, ἔτρεφον καὶ αὐτοὶ τοῦτον σωματικῶς, φέροντες εἰς αὐτὸν τὰ πρὸς ζωάρκειαν. Ἐβεβαίωσαν δὲ μὲ τὰ ἔργα των τοὺς λόγους του, ἀποστραφέντες τὴν συνομιλίαν καὶ τὴν συναναστροφὴν τῶν συγγενῶν των, διότι ἦσαν βεβυθισμένοι εἰς τὸ σκότος τῆς εἰδωλολατρίας, λατρεύοντες τὰ ἄψυχα καὶ ἀναίσθητα εἴδωλα.
Τούτου χάριν διεβλήθησαν παρὰ τῶν συγγενῶν ἐκείνων εἰς τὸν ἔπαρχον τῆς Ἀπολλωνίας, Τριπόντιον ὀνόματι, ὅστις συλλαβὼν αὐτοὺς καὶ μὴ δυνηθεὶς νὰ τοὺς χωρίσῃ ἀπὸ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐπρόσταξε καὶ τοὺς ἀπεκεφάλισαν καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ ἀοίδιμοι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Ὁ δὲ Ἅγιος Ἴσαυρος ὁμοῦ μὲ τὸν Ἰννοκέντιον παρεδόθησαν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ υἱοῦ τοῦ ἐπάρχου, ὀνόματι Ἀπολλωνίου, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐτιμωρήθησαν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος. Καὶ ἐπειδὴ παραδόξως δὲν ἐβλάβησαν ἀπὸ αὐτά, εἵλκυσαν πολλοὺς Ἕλληνας εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πρῶτοι ἦσαν ὁ Ροῦφος καὶ ὁ Ρουφιανὸς οἱ αὐτάδελφοι, οἵτινες ἦσαν καὶ Συγκλητικοὶ τῆς πόλεως Ἀπολλωνίας. Τελευταῖον δὲ ἀπεκεφαλίσθησαν καὶ ἀπῆλθον νικηφόροι εἰς τὰ οὐράνια.