ΙΑΚΩΒΟΣ ὁ μακάριος, ἀγαπήσας τὸν Χριστόν, ἐμίσησε τὸν κόσμον καὶ ἀπετάξατο ἅπασαν τὴν περιουσίαν του, χωρὶς οὐδόλως νὰ μεταχειρισθῇ αὐτὴν εἰς ἀπολαύσεις τοῦ σώματος. Μετὰ ταῦτα ὅμως, τόσον ὑπερηφανεύθη διὰ συνεργείας τοῦ μισανθρώπου διαβόλου, ὥστε ἐτόλμα καὶ ἔλεγε. Ποῖος ἄλλος ἠξεύρει κάλλιον ἐμοῦ τὴν σωτηρίαν μου; Ὅθεν μετεχειρίσθη πολλοὺς καὶ μεγάλους ἀγῶνας, ὄχι μὲ τὴν ἐρώτησιν τῶν ἐμπείρων, καθὼς διδάσκουσιν οἱ θεῖοι πατέρες, ἀλλὰ κατὰ τὴν ἰδίαν του θέλησιν καὶ αὐταρέσκειαν, διὰ τοῦτο καὶ ἠπατήθη ὑπὸ τῶν δαιμόνων. Ἐλθὼν δηλαδὴ πρὸς αὐτὸν πονηρὸς Ἄγγελος, ἤτοι δαίμων, μετασχηματισθεὶς εἰς Ἄγγελον φωτός, εἶπεν αὐτῷ· καθάρισον τὸ κελλίον σου, καὶ ἀνάψας φῶτα καὶ λαμπάδας, καὶ καπνίσας αὐτὸ μὲ μύρα καὶ θυμιάματα, εὐτρέπισον καὶ τὸν ἑαυτόν σου, διότι ὁ Χριστός, ἐπειδὴ εὐηρεστήθη εἰς τὴν ἄσκησίν σου, ἔρχεται τὴν νύκτα ταύτην νὰ σοὶ δώσῃ πολλὰς χάριτας. Ὁ δὲ ἀνόητος Ἰάκωβος, ἐξ οἰήσεως ἀπατηθείς, ἐποίησεν ὅλα αὐτά. Ἦλθε λοιπὸν πρὸς αὐτὸν ὁ ἀντίχριστος ἐν δόξῃ καὶ φαντασίᾳ πολλῇ, ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός· ὅθεν ἀνοίξας τὴν θύραν τοῦ κελλίου του ὁ Ἰάκωβος προσεκύνησεν αὐτόν, ὁ δὲ διάβολος κτυπήσας τὸν Ἰάκωβον εἰς τὸ μέτωπον, κατὰ θείαν οἰκονομίαν δὲν ἐστάθη ἐκεῖ, ἀλλ’ ἐστράφη ὀπίσω καὶ ἐγένετο ἄφαντος.
Τὸ πρωῒ θρηνῶν ὁ Ἰάκωβος προσῆλθε πρὸς γέροντά τινα, ὁ ὁποῖος πρὶν ἢ ἀκούσῃ τὸν ἐλάχιστον λόγον παρὰ τοῦ Ἰακώβου λέγει πρὸς αὐτόν. Φύγε ἐντεῦθεν, διότι ἐνεπαίχθης ὑπὸ τοῦ σατανᾶ. Ὁ δὲ Ἰάκωβος ἔκλαιε σπαρασσόμενος τὴν καρδίαν. Τότε ὁ γέρων ὀνειδίσας αὐτὸν κατὰ πολλὰ καὶ κατηχήσας ἀπέστειλεν εἰς κοινόβιον· ὁ δὲ ὑπακούσας ἐπῆγεν εἰς κοινόβιον, καὶ εἰργάζετο ἐν τῷ μαγειρείῳ ἑπτὰ ἔτη μὲ πολλὴν ταπείνωσιν καὶ ὑπακοήν. Ἔπειτα ἐκάθησεν ἔν τινι κελλίῳ μόνος ἄλλα ἑπτὰ ἔτη, ἐργαζόμενος ἐργόχειρον μέτριον καὶ φυλάττων κανόνα ἀκριβῆ· καὶ οὕτω μαθὼν τὴν ἀπλανῆ ὁδὸν τοῦ Θεοῦ μὲ πολλὴν διάκρισιν, ἔγινε θαυματουργὸς ἐξαίσιος, καὶ τελειώσας τὴν ζωήν του ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.