ΚΑΝΙΔΗΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει τοθ’ (379), υἱὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ θεοφιλῶν, Θεοδότου καὶ Θεοφανοῦς, κατοικῶν εἰς τὴν χώραν τῆς Καππαδοκίας. Λέγεται δὲ ὅτι ἡ μήτηρ τοῦ Ἁγίου τούτου δὲν ἔτρωγε παχέα φαγητὰ εἰς τοὺς ἐννέα μῆνας, κατὰ τοὺς ὁποίους ἐβάσταζεν αὐτὸν ἐν τῇ κοιλίᾳ της, ἀφοῦ δὲ ἐγεννήθη ὁ Ἅγιος λέγουσιν ὅτι δὲν ἐθήλαζε τελείως ἀπὸ τὸν ἀριστερὸν μαστόν, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ τὸν δεξιόν, καὶ ὅτι ἐὰν ἐτύχαινε νὰ φάγῃ ἡ μήτηρ του φαγητὸν περισσότερον ἀπὸ τὸ πρέπον, τότε οὐδὲ ἀπὸ τὸν δεξιὸν μαστὸν τὸ βρέφος ἐθήλαζεν. Ἀφοῦ δὲ ἐβαπτίσθη ὁ Ἅγιος καὶ ἀπεγαλακτίσθη, καὶ ἀφοῦ ἐπέρασε τὴν παιδικὴν ἡλικίαν, ἤγουν ἔγινεν ὑπὲρ τοὺς ἑπτὰ χρόνους, τότε ἀφήσας ὅλα τὰ τοῦ κόσμου πράγματα ὑπῆγεν εἰς τὸ ἐκεῖ βουνὸν καὶ ἐμβὰς εἰς ἓν μικρὸν σπήλαιον ἔκλεισεν ἐκεῖ ἑαυτόν, σχολάζων μὲν καὶ καταγινόμενος εἰς τὴν νηστείαν καὶ ἱερὰν προσευχήν, τρώγων δὲ ὀλιγώτατα ὠμὰ λάχανα χωρὶς ἅλας, μίαν φορὰν τὴν ἑβδομάδα, καὶ οὕτω διῆλθεν ὁ τρισόλβιος χρόνους ὁλοκλήρους ἑβδομήκοντα τρεῖς. Ἐπειδὴ δὲ ὁ τόπος τοῦ σπηλαίου του ἦτο κατηφορικός, ἔτρεχον ἀπὸ ἐκεῖ τὰ νερὰ καὶ ἐπροξένουν νοτίδα πολλὴν εἰς τὸ σπήλαιον. Ὅθεν ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴν νοτίδα ἐφθάρησαν καὶ ἔπεσον αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς του καὶ τῶν γενείων του. Οὕτω λοιπὸν πολιτευόμενος ὁ μακάριος ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.