ΤΙΜΟΘΕΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ παραβάτου Ἰουλιανοῦ, ἐν ἔτει τξα’ (361), καλῶς κυβερνῶν τὴν Ἐκκλησίαν του καὶ τὸν λαὸν αὐτῆς ποιμαίνων εἰς νομὰς σωτηρίους. Εἶχε δὲ ὁ Ἅγιος δύναμιν καὶ χάριν παρὰ Θεοῦ, μὲ την ὁποίαν ἐποίει διάφορα θαύματα· ὅθεν καὶ ἕνα μεγάλον δράκοντα ἐθανάτωσεν, ὁ ὁποῖος κατῴκει εἰς ἓν σπήλαιον ἐν τῇ δημοσίᾳ ὁδῷ ἀναμέσον εἰς τὰ θερμὰ νερὰ τῆς πόλεως Προύσης, ὅπου ἦτο φυτευμένον κυπαρίσσιον πολλὰ χαριέστατον καὶ ὡραῖον. Ὅθεν ὁ δράκων ἐκεῖνος, ἔχων ἐντός του τὴν κακίαν τοῦ νοητοῦ καὶ ἀνθρωποκτόνου δράκοντος διαβόλου, ἐξήρχετο ἀπὸ τὸ σπήλαιον καὶ ἐφαρμάκωνε μὲ μόνον τὸ φύσημα του ὄχι μόνον τοὺς ἀνθρώπους, ὅσοι διέβαινον ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον, ἀλλὰ καὶ τὰ κτήνη καὶ τὰ ζῷα. Διὰ τοῦτο ἔκαμεν ἄβατον τὸν δρόμον τὸν μεταξὺ τῆς Προύσης καὶ τῶν θερμῶν νερῶν, κανεὶς δὲ δὲν ἐτόλμα νὰ περάσῃ ἐκεῖθεν.
Κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν βασίλισσά τις χριστιανή, ἡ ὁποία κατῴκει εἰς τὴν Ἀπολλωνίδα, τὴν ἐν Βιθυνίᾳ εὑρισκομένην, ἦλθεν εἰς τὴν τοποθεσίαν τῆς Προύσης. Μαθόντες δὲ τὸν ἐρχομόν της οἱ πλησίον κατοικοῦντες ἀδελφοί, ἠθέλησαν νὰ ἀποστείλουν αὐτῇ ὡς δῶρον ἱεράς τινας εὐλογίας, θέσαντες δὲ αὐτὰς εἰς ἓν ἱερὸν κάλυμμα τὰς ἔστειλαν διὰ μέσου τοῦ Ἁγίου τούτου Τιμοθέου. Ὅτε δὲ ἔφθασεν ὁ Ἅγιος εἰς τὴν κυπάρισσον, ἐσηκώθη ὁ δράκων ἐναντίον του· ὁ δὲ Ἅγιος, ἐκβαλὼν τὰς εὐλογίας ἀπὸ τὸ ἱερὸν κάλυμμα καὶ θέσας αὐτὰς εἰς τὴν ἄκραν τοῦ παλλίου του (ἤτοι τοῦ ἐπανωφορίου), ἐτύλιξε καὶ ἔσφιγξε τὸ ἱερὸν ἐκεῖνον κάλυμμα· εἶτα μὲ τὴν χεῖρά του τὸ ἐσφενδόνισεν ἐπάνω εἰς τὸν δράκοντα καὶ ἀφήσας αὐτὸν ἀκίνητον ἀνεχώρησεν. Ἀφ’ οὗ δὲ ἔδωκε τὰς εὐλογίας εἰς τὴν βασίλισσαν, ἐπέστρεψεν ὀπίσω, καὶ ὦ τοῦ θαύματος! βλέπει τὸν δράκοντα νεκρόν, καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν· λαβὼν δὲ τὸ ἱερὸν ἐκεῖνο κάλυμμα, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐκσφενδονίσει κατὰ τοῦ δράκοντος, ἔφερεν αὐτὸ εἰς τὴν Μητρόπολίν του. Τοῦτο τὸ θαῦμα ἐφημίσθη πανταχοῦ, διὸ οἱ ἄνθρωποι ἐσέβοντο τὸν Ἅγιον ὡς δοῦλον καὶ φίλον Θεοῦ.
Τότε λοιπὸν ὁ παραβάτης Ἰουλιανός, μανθάνων διὰ τὸ θαῦμα τοῦτο καὶ διὰ τὰ ἄλλα ὅσα ἐτέλει ὁ Ἅγιος, ἀπέστειλεν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἐβίαζε τὸν Ἅγιον νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ μακάριος Τιμόθεος, ὁμολογήσας αὐτὸν Θεὸν ἀληθινόν, ἀπεκεφαλίσθη καὶ ἔλαβε τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν ἁγιώτατον αὐτοῦ Ναόν, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τὸ εὐαγὲς ξενοδοχεῖον, τὸ ὁποῖον κεῖται εἰς τόπον λεγόμενον Δεύτερον.