ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΠΟΜΠΗΪΟΣ, ΗΣΥΧΙΟΣ, ΠΑΠΠΙΑΣ, ΣΑΤΟΡΝΙΝΟΣ καὶ ΓΕΡΜΑΝΟΣ, οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, κατήγοντο ἐξ Ἰταλίας καὶ ἤκμασαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Τραϊανοῦ, ἐν ἔτει ϟη’ (98). Γενομένου δὲ τότε διωγμοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, ἐπεβιβάσθησαν εἰς πλοῖον καὶ ἔπλευσαν εἰς τὴν πόλιν τοῦ Δυοραχίου. Ἐκεῖ ἰδόντες τὸν Ἅγιον Ἀστεῖον, τὸν Ἐπίσκοπον Δυρραχίου [1], κρεμάμενον εἰς σταυρόν, ἠλειμμένον μὲ μέλι καὶ κεντώμενον ὑπὸ σφηκῶν καὶ μυιῶν διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ μακαρίσαντες αὐτόν, συνελήφθησαν. Ὁμολογήσαντες δὲ ὅτι εἶναι Χριστιανοί, ἐρρίφθησαν, κατὰ προσταγὴν τοῦ ἀνθυπάτου Ἀγρικόλα, εἰς τὸ Ἀδριατικὸν πέλαγος, τὸ ἀπὸ Βενετίας μέχρι Κυθήρων ἐκτεινόμενον, καὶ οὕτως ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς ἀμαράντους στεφάνους τοῦ μαρτυρίου. Τὰ δὲ ἅγια αὐτῶν λείψανα, ριφθέντα ἔξω ὑπὸ τῆς θαλάσσης, κατεχώσθησαν εἰς τὴν ἄμμον.
Ἀφ’ οὗ δὲ παρῆλθον ἑβδομήκοντα ἔτη, ἐφανερώθησαν εἰς τὸν Ἐπίσκοπον τῆς Ἀλεξανδρείας, ὅστις, παραλαβὼν ταῦτα, ἔθαψεν ἐντίμως, κτίσας εἰς τὸ ὄνομά των καὶ μικρὰν Ἐκκλησίαν.
Ὑποσημειώσεις
[1] Βλέπε κατὰ τὴν Ϛʹ (6ην) τοῦ παρόντος μηνὸς σελ. 107.