ΘΕΟΔΩΡΟΣ ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς, ὁ Ἐπίσκοπος Κυρήνης, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϟθ’ (299), καταγόμενος ἐκ τῆς Κυρήνης τῆς ἐν Λιβύῃ [1], ἐκ τῆς ὁποίας κατήγετο καὶ Σίμων ὁ Κυρηναῖος, ὃν ἠγγάρευσαν ἵνα ἄρῃ τὸν Σταυρὸν τοῦ Κυρίου. Γενόμενος δὲ ὁ Ἅγιος οὗτος Θεόδωρος ἄριστος καλλιγράφος καὶ γράψας, διὰ τῶν ἰδίων του χειρῶν, βιβλία, τὰ ὁποῖα ἀπεθησαύρισεν εἰς τὰς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, διεβλήθη ἕνεκα τούτου ὑπὸ τοῦ ἰδίου υἱοῦ του, Λέοντος ὀνόματι, εἰς τὸν ἡγεμόνα Διγνιανόν, ὅτι δηλαδὴ κατέχων βιβλία τινὰ πείθει πολλοὺς εἰδωλολάτρας νὰ ἀποστρέφωνται τὴν λατρείαν τῶν εἰδώλων καὶ νὰ ἐπιστρέφωσιν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ. Ὡδηγήθη λοιπὸν ὁ Ἅγιος ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος, ἐνῷ ἠκολούθουν αὐτὸν πολλοὶ Χριστιανοί, ἐν οἷς ἦσαν καὶ ἡ Ἁγία Λουκία, ἡ Ἁγία Ἀρόα καὶ ἡ Ἁγία Κυπρίλλα. Ὁ ἡγεμὼν τότε ἐζήτησε παρὰ τοῦ Ἁγίου τὰ βιβλία καὶ ἐβίαζεν αὐτὸν νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ Ἅγιος οὔτε τὰ βιβλία παρέδιδεν, οὔτε τὸν Χριστὸν ἠρνήθη, ἐδάρη σκληρότατα διὰ ραβδίων καὶ λωρίων, τὰ ὁποῖα εἶχον εἰς τὴν ἄκραν μολύβδους. Κατόπιν λακτίσας ὁ Ἅγιος Μάρτυς διὰ τοῦ ποδός του τὸν βωμὸν τῶν θυσιῶν, ἐκρήμνισεν αὐτὸν καὶ ἕνεκα τούτου ἐκρεμάσθη ἐπὶ ξύλου καὶ ἐξεσχίσθη καθ’ ὅλον τὸ σῶμα. Ἔπειτα ἔτριψαν τὰς πληγὰς αὐτοῦ δι’ ὄξους καὶ ἅλατος καὶ διὰ τριχίνων πανίων. Μετὰ ταῦτα ἔκοψαν τὴν γλῶσσαν αὐτοῦ διὰ ξυραφίου, τὴν ὁποίαν ἔλαβον αἱ ἄνω ἅγιαι γυναῖκες, καὶ τέλος ἀπήγαγον τὸν ἀθλητὴν εἰς τὴν φυλακήν. Φερόμενος δὲ ὁ Ἅγιος εἰς τὴν φυλακὴν ἔλαβε παρὰ τῶν γυναικῶν τὴν γλῶσσάν του καὶ ἔθεσε ταύτην ἐπὶ τοῦ στήθους του. Ἐκεῖ δὲ ἐφάνη περιστερά, ἥτις ἵπτατο πέριξ τοῦ Ἁγίου· ὁμοίως ἐφάνη καὶ εἷς ταώς, ὅστις ἀνῆλθεν ἐπὶ τοῦ παραθύρου τῆς φυλακῆς. Ταῦτα ἰδὼν ὁ εἰδωλολάτρης Λούκιος [2], ὁ τῆς Κυρήνης βουλευτής, ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν. Ὁ δὲ Ἅγιος, ἰαθεὶς ὑπὸ τῆς θείας χάριτος, μετ’ ὀλίγην ὥραν παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ὅτε δηλαδὴ ἡ φαινομένη περιστερὰ ἠσπάσατο αὐτὸν καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τῆς φυλακῆς.

Ταῦτα μαθὼν ὁ ἡγεμών, καὶ ὅτι ὁ Λούκιος ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν, προσέταξε νὰ θανατωθῶσιν αἱ ἀνωτέρω τρεῖς Ἅγιαι γυναῖκες, ἡ Λουκία, ἡ Ἀρόα καὶ ἡ Κυπρίλλα, καὶ ὅσοι εἰδωλολάτραι ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθησαν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου. Μετὰ ταῦτα, ἀφοῦ ὁ Λούκιος ἐβαπτίσθη, κατέπεισε τὸν ἡγεμόνα Διγνιανὸν καὶ ἐπίστευσε καὶ ἐκεῖνος εἰς τὸν Χριστόν. Ὅθεν ἐπιβιβασθέντες ἀμφότεροι εἰς πλοῖον ἀπέπλευσαν ἐκ τῆς Κρήτης, εἰς Κύπρον, καὶ ἐκεῖ εὗρον ἄλλον ἡγεμόνα, ὅστις ἐτιμώρει πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τότε ὁ Λούκιος, ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Διγνιανοῦ, παραδοὺς ἑαυτὸν εἰς τοὺς βασανιστὰς ἀπεκεφαλίσθη, ἐπειδὴ ἐκρήμνισε τὸν βωμὸν τῶν εἰδώλων, λαβὼν οὕτω τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου. Ὁ δὲ Διγνιανὸς ἔλαβε τὸ ἅγιον ἐκείνου λείψανον καὶ ἐνεταφίασεν αὐτό. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Θεοδώρου τοῦ ἐν τῷ Ρηγίῳ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ