Τὸ Συναξάριον τοῦ Ὁσίου τούτου Ἰωακεὶμ τοῦ περὶ τὰ τέλη τοῦ ΙΖʹ αἰῶνος χρηματίσαντος Ἡγουμένου τοῦ Μονῆς Νοτενῶν, ἄγνωστον μέχρι τοῦδε εἰς τοὺς Συναξαριστάς, συνέθεσεν ὁ Ὁσιολογιώτατος ἐν Μοναχοῖς καὶ Ὑμνογράφος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας πατὴρ Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ὅστις καὶ τὴν ᾀσματικὴν αὐτοῦ Ἀκολουθίαν ἐποίησε. Τύποις ταῦτα ἐξεδόθησαν εἰς ἰδιαίτερον τεῦχος τὸ πρῶτον ὑπὸ Δαμιανοῦ Μοναχοῦ Ἁγιορείτου ἐν Βόλῳ κατὰ τὸ ἔτος 1964, ἐκ τοῦ τυπογραφείου Υἱῶν Σωτ. Σχοινᾶ. Ἐκ τοῦ τεύχους τούτου παραληφθὲν ὑφ’ ἡμῶν καταχωρίζεται ἐνταῦθα τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου ἁπλοποιημένον κατὰ τὴν φράσιν. Τὰ στοιχεῖα διὰ τὴν συγγραφὴν τοῦ Συναξαρίου τούτου ὁ Πατὴρ Γεράσιμος ἠρύσθη ἔκ τε τῆς διαθρυλουμένης ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν προφορικῆς παραδόσεως καὶ τῶν σῳζομένων εἰς τὴν περιοχήν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔζησε καὶ ἠσκήτευσεν ὁ Ἅγιος, ἀψευδῶν μαρτυρίων τῆς ζωῆς καὶ τῆς δράσεως αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐκ γραπτῆς τινος ἰδιοχείρου σημειώσεως τοῦ Ἁγίου διασωθείσης μὲχρις ἡμῶν, μαρτύριον δὲ πρώτιστον εἶναι αὐτὴ αὕτη ἡ Ἱερὰ Μονὴ Νοτενῶν, εἰς τὴν ὁποίαν ἡγουμένευσεν ὁ Ὅσιος καὶ ἡ ὁποία διέσωσε τὴν περὶ τούτου παράδοσιν καὶ τιμᾷ καὶ σέβεται αὐτόν.

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Νοτενῶν εὑρίσκεται ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ Πατρῶν εἰς τοὺς νοτιοδυτικοὺς πρόποδας τοῦ ὄρους Ἐρύμανθος καὶ δὴ ἐν τῇ περιφερείᾳ τοῦ χωρίου Σκιαδᾶ καὶ ἀνατολικῶς αὐτοῦ. Αὕτη ἀριθμεῖ ἤδη ὀλίγους Μοναχούς, ἀλλ’ ὅμως διατηρεῖ ἴχνη παλαιοῦ μεγαλείου, διότι διὰ τὸν κοινοβιακὸν βίον συνέτρεχεν ἐκεῖ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, τὸ ἡσυχαστικὸν τοῦ μέρους καὶ τὸ εὐκραὲς τοῦ κλίματος. Μαρτύριον περίτρανον τοῦ ἂλλοτε μεγαλείου τῆς Μονῆς ταύτης εἶναι πρωτίστως τὰ πρὸς τὸ ὑψηλότερον μέρος καὶ περὶ τὰ εἴκοσι λεπτὰ τῆς ὥρας μακρὰν τῆς ἤδη Μονῆς κείμενα ἐρείπια τῆς Παλαιᾶς Μονῆς, ἥτις, σημειωθήτω, εἶχεν ἱδρυθῆ ἐπὶ τῶν θεμελίων ἀρχαίου εἰδωλικοῦ ναοῦ, οὕτινος φαίνονται οἱ κυκλώπειοι λίθοι καὶ οἱ μεγάλων διαστάσεων μήκους εὑρισκόμενοι στρογγυλοὶ κίονες. Δεύτερον μαρ-

τύριον τῆς καλλίστης ἐκεῖ μοναστικῆς τάξεως εἶναι ὁ σῳζόμενος Ναὸς καὶ τὸ ἄνωθεν τῆς ἤδη Μονῆς καὶ εἰς ἀπόστασιν πεντακοσίων περίπου μέτρων κείμενον Ἡσυχαστήριον τοῦ Ὁσίου, εἰς τὸ ὁποῖον, κατὰ τὴν παράδοσιν, ἐτέλεσεν ὁ Ὅσιος τὸν δρόμον τῆς μοναστικῆς πολιτείας ὁσίως καὶ εὐσεβῶς καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ.

Ἕτερον μαρτύριον, ἀφ’ ἑαυτοῦ φανεροῦν τὴν παρουσίαν τοῦ Ἁγίου, εἶναι τὸ ἱερὸν αὐτοῦ Λείψανον. Περὶ τοῦ ἱεροῦ τούτου Λειψάνου ἡ παράδοσις ἀναφέρει τὰ ἑξῆς, περὶ ὧν καὶ ἐν τῷ Συναξαρίῳ ποιεῖται λόγον ὁ Πατὴρ Γεράσιμος. Μετὰ παρέλευσιν δεκάδος ἐτῶν ἀπὸ τοῦ θανάτου τοῦ Ὁσίου, εἶδεν ὅραμα θεῖον ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, διὰ τοῦ ὁποίου διετάσσετο νὰ ἐνεργήσῃ ἀνακομιδὴν τοῦ Λειψάνου αὐτοῦ, ἦλθε δὲ πρὸς τοῦτο εἰς τὴν Μονὴν ὁ τότε Μητροπολίτης Παλαιῶν Πατρῶν ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Πατριάρχου, καὶ ἐνεργήσας εὐλαβῶς μετὰ τῶν Μοναχῶν καὶ τοῦ πέριξ Κλήρου τὴν ἀνακομιδὴν εὗρε σῶον τὸ Λείψανον τοῦ Ἁγίου τούτου, συνέταξε δὲ καὶ τὴν Βιογραφίαν αὐτοῦ, τὴν ὁποίαν καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὰ Πατριαρχεῖα.

Τὸ γραπτὸν μαρτύριον τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου, περὶ τοῦ ὁποίου ποιούμεθα ἀνωτέρω λόγον καὶ τὸ ὁποῖον μαρτυρεῖ ἅμα καὶ περὶ τῆς ἐποχῆς καθ’ ἣν οὗτος ἤκμασεν, εἶναι τὸ ἑξῆς: Ἐν τῇ Μονῇ ὑπάρχει βιβλίον τι χειρόγραφον ἐπὶ χάρτου καλοῦ ἐν εἴδει μεμβράνης. Τὸ βιβλίον τοῦτο ἐμπεριέχει κανόνας τοῦ Πηδαλίου ἢ τῶν Ἁγίων Πατέρων καλλιγεγραμμένους. Εἰς τὸ τέλος τοῦ βιβλίου τούτου ἔχουσι σημειωθῆ ἰδιοχείρως παρ’ αὐτοῦ τούτου τοῦ Ἁγίου Ἰωακεὶμ τὰ ἑξῆς, ἅτινα παραθέτομεν ἐνταῦθα αὐτολεξεί. «Εἰς τὸ 1695 ἀπὸ μηνὸς Μαῒου ἔφτιασα τὴν Ἐκκλησίαν στὴν Δίβρην τὸ Μοναστήρι ἐγὼ ὁ Παπᾶ Ἰωακεὶμ ἀπὸ τὸ χωρίον Σκιαδᾶ καὶ τὴν βρύσιν στὰ ἀμπέλια… ἔδωκα διακόσια γρόσια ὡς Ἡγούμενος γιὰ ψυχικὸ τῶν γονέων μου». Ἐκ τούτων, πλὴν τοῦ χρόνου, καθ’ ὃν ἔζησεν ὁ Ἅγιος, συμπεραίνεται καὶ ὅτι ἦτο Ἡγούμενος πρῶτον εἰς τὴν Μονὴν τῆς Δίβρης καὶ κατόπιν ἦλθεν εἰς τὴν Μονὴν Νοτενῶν, ἔνθα ἔζησε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του. Ἡ παράδοσις διέσωσε καί τι Ἀπολυτίκιον καὶ Κοντάκιον τοῦ Ὁσίου, τὰ ὁποῖα ὅμως, ὡς ἄμετρα, ἀντικατεστάθησαν ὑπὸ τοῦ Πατρὸς Γερασίμου.

Δυστυχῶς ἡ Μονή, λόγῳ τῶν ἐν τῷ μεταξὺ διαδραματισθέντων διαφόρων θλιβερῶν γεγονότων ἐν τῷ Ἐλληνικῷ Ἔθνει, στερηθεῖσα ἀπὸ πολλοῦ γραπτῆς τινος ἐξιστορήσεως τοῦ Βίου καὶ τῆς πολιτείας τοῦ Ἁγίου καὶ τῆς ἡμερομηνίας καθ’ ἣν ὁ Ἅγιος οὗτος Ἰωακεὶμ ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, δὲν τελεῖ ἐτήσιον τούτου ἑορτήν, ἐλπίζουσα ὅτι ἡμέραν τινὰ θὰ εὑρεθῇ εὐλαβὴς Χριστιανός, ὅστις θὰ φροντίσῃ, ἵνα ἀνεύρῃ ἐν τοῖς ἀρχείοις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὴν ὑπὸ τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν γραφεῖσαν αὐθεντικὴν Βιογραφίαν τοῦ Ἁγίου, ἵνα πλέον ἐπισήμως καὶ εὐλαβῶς τελῆται ἡ τούτου μνήμη, ἀνταξίως τοῦ σεβασμοῦ, ὃν οἱ πέριξ χωρικοὶ ἔχουσι πρὸς τὸν Ἅγιον. Μέχρις ὅμως τῆς ἀνευρέσεως τῆς ἀπολεσθείσης Βιογραφίας, ὡρίσθη ὅπως ἡ πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου μνήμη ἐπιτελεῖται κατὰ τὴν παροῦσαν γʹ (3ην) τοῦ μηνὸς Ἰουλίου, εἰς ἣν ἡ τετυπωμένη Ἀκολουθία αὐτοῦ ἀναφέρεται καὶ εἰς ἣν ἀκολούθως καὶ ἡμεῖς καταχωρίζομεν ταύτην.