ΣΙΛΑΣ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ, ΚΡΗΣΚΗΣ καὶ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ οἱ Ἅγιοι ἦσαν ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων [1]. Καὶ ὁ μὲν Σίλας συνεμόχθησε μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τοῦ πονήσαντος ὑπὲρ τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου πλέον τῶν ἄλλων Ἀποστόλων, ὡς εὑρίσκεται γεγραμμένον εἰς τὰς Πράξεις· «Παῦλος δὲ ἐπιλεξάμενος Σίλαν ἐξῆλθε» (Πράξ. ιε’ 40). Μετὰ παρέλευσιν δὲ πολλοῦ χρόνου γενόμενος Ἐπίσκοπος Κορίνθου, ἐβεβαίωνε τὰς πρὸς Κορινθίους δύο Ἐπιστολὰς τοῦ Παύλου καὶ τοὺς ἐν Κορίνθῳ κατοικοῦντας προήγαγεν ἐπὶ τὰ βελτίω· ἀφοῦ δὲ πολὺ ἐκοπίασε καὶ ἐστήριξεν ὅλους εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
Ὁ δὲ Ἅγιος Σιλουανὸς ἔγινεν Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης, καὶ ὑπέμεινε πολλοὺς καὶ ἀλλεπαλλήλους κινδύνους διὰ τὸν Χριστιανισμόν, ἐπειδὴ οἱ Θεσσαλονικεῖς ἦσαν ἐπιτήδειοι εἰς τὰς διαστροφὰς καὶ τὰ σοφίσματα τῶν λόγων· καλῶς λοιπὸν καὶ αὐτὸς ἀγωνισάμενος, ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Κύριον.
Ὁ δὲ Ἅγιος Ἐπαινετὸς [2] ἦτο καὶ αὐτὸς ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, καὶ ἔγινεν Ἐπίσκοπος Καρθαγένης (τὰ νῦν Τούνεζι)· πολλοὺς δὲ πειρασμοὺς καὶ θλίψεις ὑποστὰς ὑπὸ τῶν ἐκεῖ Ἑλλήνων, πολλοὺς μετέβαλεν ἀπὸ τῆς εἰδωλατρίας εἰς τὴν θεογνωσίαν καὶ οὕτως ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Κρήσκης, ὢν εἷς ἐκ τῶν Ἑβδομήκοντα, τὸν ὁποῖον ἀναφέρει ὁ Παῦλος εἰς τὴν πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολὴν λέγων· «Κρήσκης ἐπορεύθη εἰς Γαλατίαν» (Β’ Τιμόθ. δ’ 10) καὶ γενόμενος Ἐπίσκοπος Χαλκηδόνος [3], ἔδειξεν εἰς πολλοὺς πεπλανημένους τὴν ὁδὸν τῆς θεογνωσίας, καὶ κατακρίνας ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὴν κατάκριτον ἁμαρτίαν, καὶ πολλοὺς ἀκατακρίτους ποιήσας διὰ τῆς πίστεως καὶ ἀρετῆς, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν [4].