ΠΡΟΧΟΡΟΣ, ΝΙΚΑΝΩΡ, ΠΑΡΜΕΝΑΣ καὶ ΤΙΜΩΝ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐχρημάτισαν μαθηταὶ τῶν δώδεκα Ἀποστόλων καὶ συνηριθμοῦντο μετὰ τῶν Ἑβδομήκοντα [1], ὄντες συνδιάκονοι μετὰ τοῦ Πρωτομάρτυρος καὶ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου. Περὶ τούτων γράφει ὁ ἱερὸς Λουκᾶς εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων λέγων· «Καὶ ἐξελέξαντο (οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι δηλαδὴ) Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν (Πράξ. ϛ’ 5).
Ἀφοῦ δὲ ἔπαυσαν διακονοῦντες θεαρέστως καὶ ἀνεπιλήπτως εἰς τὰς τραπέζας τῶν χηρῶν καὶ τῶν πτωχῶν ἐν Ἱερουσαλήμ, τότε ο Πρόχορος περιεπάτει πρὸς κήρυξιν τοῦ Εὐαγγελίου μετὰ τοῦ ἐπιστηθίου φίλου του καὶ Θεολόγου Ἰωάννου, συμπονῶν μετ’ αὐτοῦ εἰς τὴν συγγραφὴν τοῦ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγελίου, καὶ συγκοινωνὸς γενόμενος τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων τοῦ διδασκάλου του. Προχειρισθεὶς δὲ Ἐπίσκοπος Νικομηδείας μετὰ τὴν μετάστασιν τοῦ μεγάλου Ἰωάννου, ἔφερε διὰ τοῦ λόγου του εἰς καλυτέραν κατάστασιν ὅλους τοὺς ἐκεῖσε εὑρισκομένους, διδάσκων αὐτοὺς νὰ μὴ ὑποδουλώνωσι τὸ κρεῖττον εἰς τὸ χεῖρον, ἤτοι τὴν ψυχὴν εἰς τὸ σῶμα καὶ εἰς τὰ πάθη τοῦ σώματος, ἀλλὰ τοὐναντίον νὰ ὑποτάσσωσι τὸ σῶμα καὶ τὰ τούτου πάθη εἰς τὴν ψυχὴν καὶ εἰς τὸν ὀρθὸν λόγον καὶ τὴν διάκρισιν· καὶ οὕτω νομοθετῶν ἐτελείωσεν ὁ ἀοίδιμος τὴν ζωήν του.
Ὁ δὲ Ἅγιος Νικάνωρ παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς τὸν Θεόν, κατ’ ἐκείνην τὴν ἰδίαν ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἐλιθοβολήθη ὁ Ἅγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος, διότι ἔπρεπεν ὁ συνδιάκονος Νικάνωρ νὰ ἀποθάνῃ μετὰ τοῦ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου, καὶ οἱ δύο οὗτοι ἔχοντες ὅμοια τὰ φρονήματα, ἔπρεπε νὰ λάβωσιν ἑπομένως αὐθημερὸν καὶ τὰ τέλη καὶ τοὺς στεφάνους.
Ὁ δὲ Ἅγιος ἀπόστολος Τίμων διηκόνει καὶ αὐτὸς εἰς τὰς χρείας τῶν Ἁγίων μετὰ τοῦ πρωτοάθλου καὶ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου. Εἶτα χειροτονηθεὶς ὑπὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἐπίσκοπος εἰς τὴν Βόστραν τὴν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ καὶ μεταβὰς ἐκεῖ, ἠγωνίσθη καθ’ ὑπερβολὴν ὁ μακάριος, καὶ πολλοὶς ἀπίστους ὡδήγησεν εἰς τὴν πίστιν, καὶ κατέστησεν οἰκείους μετὰ τοῦ Χριστοῦ. Διὸ πρῶτον μὲν ἐδάρη πολὺ ὑπὸ τῶν ἐκεῖ ἀπίστων καὶ Ἑλλήνων, ἔπειτα δὲ κατακαεὶς ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.
Ὁ δὲ Ἅγιος Παρμενᾶς διακονῶν καὶ ὑπηρετῶν θεοφιλῶς εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν Ἁγίων ἔγινεν εὐάρεστος καὶ εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τοὺς δώδεκα μαθητὰς τοῦ Κυρίου· ἀσθενήσας δὲ ἔπειτα παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ Θεοῦ, ἔμπροσθεν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, κηδευθεὶς πρεπόντως ὑπ’ αὐτῶν τῶν Ἀποστόλων καὶ θρηνηθεὶς συμμέτρως ὑπ’ αὐτῶν.