ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ὁ τρισόλβιος Νεομάρτυς ἦτο ἐκ χώρας λεγομένης Κίος, τῆς κειμένης εἰς τὴν τῆς Νικαίας ἐπαρχίαν [1], ὀνομαστὸς εἰς τὴν χώραν του, μετὰ γυναικὸς καὶ τέκνων, ἔχων πλοῦτον ἀρκετὸν καὶ οὐδενὸς τῶν ἀναγκαίων ὑστερούμενος, ἀλλὰ καὶ εὐαγγελικῶς πολιτευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Κυρίου. Συνέβη δὲ καὶ ἔρριψαν οἱ Ἀγαρηνοὶ εἰς τὴν χώραν του συδοσίαν βασιλικήν, τὸ λεγόμενον τουρσάτιν (φόρον) ὑπὲρ τὴν δύναμιν τῶν Χριστιανῶν· αὐτὸς δέ, ὡς πλέον μεγαλύτερος ὅπου ἦτο ἀπὸ ὅλους καὶ πλέον φιλάδελφος, διὰ νὰ προστατεύσῃ τοὺς συμπατριώτας του ἐκίνησεν ἀγωγὴν κατὰ τῶν ἐγχωρίων Τούρκων, διὰ νὰ συμβοηθήσουν καὶ αὐτοὶ τοὺς Χριστιανοὺς εἰς τὸν φόρον τὸν βασιλικόν, ἐπειδὴ Γενίτσαροι δὲν ἦσαν οὔτε σπαχῆδες, ἀλλὰ συμπολῖται καὶ αὐτοί. Οἱ δὲ Ἀγαρηνοὶ ἐφοβήθησαν μήπως καὶ τελειώσῃ τὸ μελετώμενον αὐτό, ὅτι ἦτο μέγας ἄρχων καὶ λόγιος καὶ ὁ λόγος του εἶχε δύναμιν μεγάλην πλησίον εἰς τοὺς κριτάς.

Συνεσαλεύθησαν λοιπόν, καὶ συλλαβόντες αὐτόν, τὸν ἐπῆγαν εἰς τὸν Βεζύρην καὶ ἐμαρτύρησαν ψευδῶς, ὅτι εἶπε νὰ γίνῃ Τοῦρκος· ὁ δὲ Βεζύρης ἐξήτασε καὶ πολλὰ παρεκίνησεν αὐτόν, διὰ νὰ γίνῃ Τοῦρκος. Ὁ δὲ εὐλογημένος Ἀθανάσιος ἀπεκρίθη λέγων· «Μὴ γένοιτο, Χριστὲ Βασιλεῦ, ποτὲ νὰ ἀρνηθῶ ἐγὼ τὴν πίστιν μου». Ταῦτα εἰπόντος τοῦ Ἁγίου, ἐπρόσταξεν ὁ Βεζύρης καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν, διέταξε δὲ καθ’ ἑκάστην νὰ τὸν τυραννοῦν ἀνηλεῶς εἰς διάστημα ἑξήκοντα ἡμερῶν· εἶτα τὸν ἔβγαλαν, καὶ τοῦ ἔλεγαν πάλιν νὰ γίνη Τοῦρκος· ὁ δὲ Μάρτυς ἵστατο ἀκλόνητος καὶ στερεὸς εἰς τὴν ὁμολογίαν τῆς πίστεώς του, καὶ ἔλεγεν· «Ἐγὼ Χριστιανὸς ἐγεννήθην καὶ Χριστιανὸς θέλω νὰ ἀποθάνω». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Βεζύρης παρέδωκεν αὐτὸν εἰς τὸν ἔπαρχον· ὁ δὲ ἔπαρχος εἰς τὸν δήμιον, ὅστις φέρων αὐτὸν εἰς τὸ Παρμὰκ Καπὶ ἀπέτεμε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ κεφαλήν, καὶ οὕτως ὁ φερώνυμος Ἀθανάσιος ἔλαβε χαίρων τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον, καὶ ἠξιώθη τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας· ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, ἐλέει τοῦ Παναγάθου Θεοῦ ἡμῶν, διὰ πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου. Ἀμήν.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ