ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ὁ βασιλεύς, ὁ ἐπικαλούμενος Πατρίκιος καὶ γενικὸς λογοθέτης, κατὰ τὸ ἔνατον ἔτος τῆς βασιλείας του, ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ ωια’ (811), ἐξῆλθε μεθ’ ὅλων αὐτοῦ τῶν στρατευμάτων ἐκ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως πολεμήσῃ τοὺς Βουλγάρους, ἔχων μεθ’ ἑαυτοῦ τόν τε υἱόν του Σταυράκιον καὶ τὸν γαμβρόν του Μιχαήλ. Συνάψας λοιπὸν μάχην μετὰ τῶν Βουλγάρων ἐνίκησεν αὐτοὺς κατὰ κράτος καὶ τρόπαιον περιφανέστατον ἤγειρεν. Ἀλλ’ ὑπερηφανευθεὶς ἐπὶ τῇ νίκῃ ταύτῃ ὡς κοῦφος τὸν νοῦν, ἐκάθητο τρυφῶν, καταγινόμενος μὲν εἰς συμπόσια, ἀμελῶν δὲ τὰς βασιλικὰς ὑποθέσεις· αὕτη δὲ ἡ ἀμέλεια ἔδωκεν εἰς τοὺς Βουλγάρους θάρρος.

Αἴφνης λοιπὸν οὗτοι ἐπιπεσόντες νύκτα τινὰ κατὰ τῶν βυζαντινῶν στρατευμάτων, συνέλαβον ζῶντα τὸν βασιλέα μεθ’ ὅλης τῆς Συγκλήτου καὶ πολλοὺς φόνους σκληρῶς διαπράξαντες δὲν ἐφείσθησαν οὐδ’ αὐτοῦ τοῦ βασιλέως, τὸν ὁποῖον ἐθανάτωσεν ὁ ἀρχηγὸς αὐτῶν Κροῦμος. Ὅσοι δὲ στρατιῶται Χριστιανοὶ ἐπλήγησαν θανατηφόρως, εὐθὺς ἀπέθανον, οἱ δὲ ἐλαφρότερον κτυπηθέντες κατέφυγον εἰς τοὺς ἐκεῖ δασυτέρους τόπους καὶ τοὺς δρυμῶνας. Ὅσοι πάλιν ἐξ αὐτῶν ζῶντες συνελήφθησαν, οὗτοι ἐτιμωρήθησαν μὲ διαφόρους βασάνους, ἵνα ἀρνηθῶσι τὸν Χριστὸν καὶ πιστεύσωσιν εἰς τὴν θρησκείαν τῶν Σκαφῶν· ἐπειδὴ δὲ οἱ Βούλγαροι ἠνάγκαζον τοὺς Χριστιανοὺς νὰ ἀρνηθῶσι τὸν Χριστόν, αὐτοὶ δὲ ἀνθίσταντο ἰσχυρῶς λέγοντες ὅτι προτιμῶσι μᾶλλον νὰ ἀποθάνωσιν ἢ νὰ ἀρνηθῶσι τὴν εὐσέβειαν, τούτου ἕνεκα ἐθανατώθησαν μὲ δεινοὺς καὶ πολυτρόπους θανάτους, ἄλλοι μὲν ἀποκεφαλισθέντες διὰ ξίφους, ἄλλοι δὲ κρεμασθέντες, ἄλλοι τοξευθέντες μὲ πυκνὰ βέλη, καὶ ἄλλοι καταδικασθέντες εἰς φυλακίσεις, πεῖναν καὶ δίψαν καὶ οὕτω τελειωθέντες ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς ἀφθάρτους στεφάνους τῆς ἀθλήσεως [1].

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ