ΔΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, ἐν ἔτει τοθ’ (379), καταγόμενος ἐξ Ἀντιοχείας τῆς Συρίας· μεταχειρισθεὶς δὲ πολλὴν ἄσκησιν καὶ φθάσας εἰς ὑψηλὸν βαθμὸν ἀρετῆς, μετέβη εἰς Κωνσταντινούπολιν, παρακινηθεὶς διὰ θείας ἀποκαλύψεως. Φθάσας δὲ εἰς τὸν τόπον ἔνθα εὑρίσκεται τὸ Μοναστήριον, τὸ ὁποῖον αὐτὸς ὁ ἴδιος ἔκτισε, καὶ καθαρίσας αὐτόν, ἐνέπηξεν ἐκεῖ τὴν ξηρὰν καὶ ἄνικμον ράβδον του καί, ὦ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἐρριζώθη διὰ τῆς ἐπικλήσεως τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἔγινε μέγα δένδρον, τὸ ὁποῖον μέχρι τῆς σήμερον δίδει τοὺς καρπούς του τελείους. Τούτου τοῦ Ὁσίου τὴν φήμην ἀκούσας καὶ ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος ἦλθεν ὁ ἴδιος πρὸς αὐτόν, ἐπειδὴ δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ μείνῃ ἐντελῶς κεκαλυμμένη ἡ μεγάλη αὐτοῦ ἀρετή· θαυμάσας δὲ ὁ βασιλεὺς τὸν Ὅσιον, ἔδωκεν εἰς αὐτὸν ἀρκετὰ χρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα συνέστησε τὸ Μοναστήριόν του.
Τοῦτον τὸν Ὅσιον, βιάσας πολὺ ὁ μακάριος Ἀττικός, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐχειροτόνησεν αὐτὸν Ἱερέα. Πολλὰ δὲ θαύματα ἐνήργησεν ὁ ἀοίδιμος διὰ τῆς δυνάμεως καὶ ἐπικλήσεως τοῦ Χριστοῦ, διότι ἐκ τῶν ἐγκάτων τῆς γῆς ἀνέβλυσεν ὕδωρ ὡς ὁ Μέγας Μωϋσῆς, καὶ τὸν ἐν τῷ ὕδατι πνιγέντα ἀνέστησεν. Ὅτε δὲ ἔμελλε νὰ ἀποθάνῃ ὁ Ὅσιος, ἔκειτο ἄπνους καὶ ἀκίνητος, οἱ δὲ περὶ αὐτὸν ἱστάμενοι ἔκλαιον καὶ ὠδύροντο καὶ ἡτοίμαζον τὰ πρὸς ταφὴν ἐπιτήδεια, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦσαν ὅ τε ἁγιώτατος Πατριάρχης Ἀττικὸς καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἀλέξανδρος· αἴφνης δέ, ἐνῷ ταῦτα ἐγίνοντο, ὦ τοῦ θαύματος! ἐξηγέρθη ὡς ἐξ ὕπνου ὁ Ὅσιος καὶ εἶπεν, ὅτι ἐχάρισεν εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος προσθήκην ζωῆς ἐτῶν δεκαπέντε. Ὅθεν, ἀφ᾽ οὗ διήνυσε καὶ τὰ προστεθέντα ταῦτα ἔτη, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον.