ΑΘΗΝΟΓΕΝΗΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς πατρίδα εἶχε τὴν ἐν Καππαδοκίᾳ Σεβάστειαν, ἀκμάσας κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϟ’ (290) καὶ διὰ τὴν ἀρετὴν αὐτοῦ καὶ ταπείνωσιν ἔγινεν Ἐπίσκοτος Πηδαχθόης. Συλληφθεὶς εἶτα ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος Φιλομάχου, μετὰ τῶν δέκα αὐτοῦ μαθητῶν, ὑπέμεινε μετ’ αὐτῶν ὁ ἀοίδιμος πολλὰς βασάνους· τελευταῖον δὲ ὅλοι ἀποκεφαλισθέντες ἔλαβον παρὰ Κυρίου τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Λέγεται δέ, ὅτι μεταβὰς ὁ Ἅγιος, πρὶν ἢ συλληφθῇ, εἰς τὸ Μοναστήριον, μὴ εὑρὼν δὲ τοὺς μαθητάς του, συλληφθέντας πρὸ αὐτοῦ, ἀλλὰ τὴν ἔλαφον, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἀναθρέψει ἐν τῷ Μοναστηρίῳ ηὐλόγησεν αὐτὴν καὶ τῆς ηὐχήθη νὰ μὴ γίνωσι τὰ τέκνα της ἄγρα τῶν κυνηγῶν, ἀλλὰ κατ’ ἔτος νὰ φέρωσι διαδοχικῶς αὐτή τε καὶ τὰ παρ’ αὐτῆς τεχθησόμενα μικρὰν ἔλαφον· πραγματοποιηθείσης δὲ τῆς εὐχῆς τοῦ Ἁγίου, τοῦτο τὸ παράδοξον καὶ ἐν ταὐτῷ χαριέστατον λαμβάνει χώραν μέχρι τῆς σήμερον, τοὐτέστιν ἐν ᾧ τελεῖται ἡ ἱερὰ λειτουργία κατὰ τὴν ἐπέτειον μνήμην του, φθάνουσα, μετὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Εὐαγγελίου, μία ἔλαφος μεθ’ ἑνὸς νεογνοῦ της, καὶ εἰσερχομένη ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀφιερώνει αὐτὸ εἰς τὸν Ἅγιον, καὶ εἶτα ἐξέρχεται πάλιν· τὸ δὲ ἐλαφόπουλον λαμβάνοντες οἱ ἐκεῖ συναθροιζόμενοι Χριστιανοὶ σφάζουσι καὶ τρώγουσιν εἰς δόξαν Θεοῦ καὶ εἰς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀθηνογένους. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τὸν εὑρισκόμενον εἰς τὸ Κυπαρίσσιον, τὸ ὁποῖον, ὡς λέγουσί τινες, εἶναι Μοναστήριον, καὶ εὑρίσκεται πλησίον εἰς τὰ Μουδανία.