Ἐλθόντες τότε οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Βλαδιμήρου εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν παρηκολούθησαν τὴν θείαν λειτουργίαν καὶ τὰς διαφόρους τελετὰς εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν. Τόσον δὲ βαθεῖαν ἐντύπωσιν ἔκαμον εἰς αὐτούς, ὥστε ἔμειναν κατάπληκτοι καὶ ἔλεγον κατόπιν εἰς τὸν Βλαδίμηρον· «Οὐκ ἴσμεν εἰ ἐσμὲν ἐν οὐρανῷ ἢ ἐπὶ τῆς γῆς». Δὲν ἠμπορούσαμεν δηλαδὴ νὰ ξεχωρίσωμεν ἂν εὑρισκόμεθα εἰς τὸν οὐρανὸν ἢ ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ προσέθετον· «Ἐὰν ἡ Ἑλληνικὴ πίστις δὲν ἦτο ἀρίστη, ἡ μάμμη σου, ἡ ὁποία ἦτο σοφωτάτη γυνή, δὲν θὰ ἠσπάζετο αὐτήν».
Τότε ὁ Βλαδίμηρος πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν ἐβαπτίσθη ἐν Κιέβῳ τὸ ἔτος 987. Ἐνυμφεύθη δὲ καὶ τὴν ἀδελφὴν τῶν αὐτοκρατόρων τοῦ Βυζαντίου Βασιλείου Β’ τοῦ Βουλγαροκτόνου καὶ Κωνσταντίνου Η’ Ἄνναν. Κατεκρήμνισε τότε ὅλα τὰ εἴδωλα καὶ ἐβάπτισεν ἐν πρώτοις τοὺς κατοίκους τοῦ Κιέβου, εἰς τὰς ἐκβολὰς τοῦ παραποτάμου τοῦ Δνειπέρου Βορυοθένους· εἰς τὸ σημεῖον δὲ αὐτὸ ἠγέρθη καὶ μνημεῖον εἰς ἀνάμνησιν τοῦ μεγάλου αὐτοῦ γεγονότος. Κατόπιν ἐβάπτισε καὶ τοὺς λοιποὺς Ρώσους, μόνον δὲ εἰς τὴν ἡγεμονίαν τοῦ Νοβογορὸδ συνήντησεν ἀντίστασιν ἐκ μέρους τῶν ἱερέων τῶν εἰδώλων. Ὁ Βλαδίμηρος ἔκτισεν ἐν Κιέβῳ καὶ δύο ὡραίας Ἐκκλησίας Δεσατίναϊα καὶ Σπας-να-Μπερέτσοβε καλουμένας ἀπὸ τοὺς ἐπιχωρίους, αἵτινες εἶναι αἱ ἀρχαιότεραι Ἐκκλησίαι ποὺ διετηρήθησαν μέχρι σήμερον.
Ὁ Βλαδίμηρος μετὰ τὴν βάπτισίν του μετέβαλεν ἐντελῶς χαρακτῆρα καὶ ἔγινεν ἀληθινὸς Χριστιανός. Ὁ χρονογράφος Νέστωρ [2] ἀναφέρει περὶ αὐτοῦ ὅτι εἰς τὴν ἐπικράτειάν του κατήργησε τὴν θανατικὴν ποινήν, ἐπειδὴ τοῦτο ἀπηγορεύετο ὑπὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ μακάριος Βλαδίμηρος ἐξετιμήθη πολὺ ὑπὸ τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ, καὶ τὰ Ρωσικὰ ἐπικὰ ᾄσματα «Μπιλίναι» τοποθετοῦν τοῦτον εἰς τὸ κέντρον τοῦ ἔπους τοῦ Κιέβου. Οὕτω θεαρέστως πολιτευόμενος ὁ Ἅγιος ἐκοιμήθη τῇ ιε’ (15) Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1015. Καὶ ὁ μὲν μισθαποδότης Κύριος κατέταξε τὴν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχὴν μετὰ τῶν Ἁγίων, ἡ δὲ Ἐκκλησία ὀνομάσασα αὐτὸν Ἰσαπόστολον Ἅγιον γεραίρει τὴν μνήμην αὐτοῦ τὴν 15ην Ἰουλίου καθ’ ἥν παρέδωκε τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ.