ΙΟΥΛΙΤΤΑ ἡ Ἁγία Μάρτυς ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ ἐν ἔτει σϟϛ’ (296)· καὶ κατήγετο μὲν ἐξ Ἰκονίου, φεύγουσα δὲ τὸν τότε ἐπικρατοῦντα διωγμὸν κατὰ τῶν Χριστιανῶν κατέφυγε μετὰ τοῦ υἱοῦ της Κηρύκου εἰς τὴν Σελεύκειαν, ἔνθα εὑροῦσα τὸν αὐτὸν διωγμόν, μετέβη εἰς τὴν Ταρσὸν τῆς Κιλικίας, εἰς τὴν ὁποίαν ἦτο ἡγεμὼν θηριώδης τις καὶ ἀπάνθρωπος, Ἀλέξανδρος ὀνομαζόμενος, ὁ ὁποῖος ἐτιμώρει τοὺς Χριστιανούς. Οὗτος συλλαβὼν τὴν Ἁγίαν ἔδειρεν αὐτήν, τὸν δὲ Ἅγιον Κήρυκον, νήπιον ὄντα, χωρίσας ἀπὸ τῆς μητρός του, προσεπάθει διὰ θωπειῶν νὰ τὸν ἑλκύσῃ εἰς ἑαυτόν, ἀλλὰ δὲν ἠδύνατο, ἐπειδὴ τὸ νήπιον, ἐνατενίζον ἀκλινῶς εἰς τὴν μητέρα του, μὲ φωνὴν ὑποψελλίζουσαν ἐπεκαλεῖτο τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δὲ Ἅγιος Κήρυκος, παρὰ τὴν νηπιακὴν ἡλικίαν του, ἐκ Θεοῦ βεβαίως κινούμενος, ἐλάκτισεν ὅσον ἠδύνατο τὴν κοιλίαν τοῦ ἡγεμόνος τόσον, ὥστε τὸν ἔκαμε νὰ πονέσῃ, εἶπε δὲ εἰς αὐτόν· «Ἐγὼ τὸν Χριστὸν ἀγαπῶ».

Τούτου ἕνεκα ὁ ἡγεμὼν θυμωθεὶς ἔρριψε τὸ νήπιον ἀπὸ τῶν βαθμίδων τοῦ κριτηρίου· ὅθεν κτυπηθὲν εἰς την κεφαλήν, παρέδωκε τὸ μακάριον τὴν ἁγίαν του ψυχὴν εἰς τὸν Δεσπότην Χριστόν, παρ’ οὗ καὶ ἐστεφανώθη μὲ ἀθλητικὸν στέφανον. Ἡ δὲ μακαρία Ἰουλίττα, δοκιμάσασα πολλὰς βασάνους καὶ μὴ πεισθεῖσα νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστόν, ἀπεκεφαλίσθη καὶ ἔλαβεν ἡ ἀοίδιμος τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτῶν σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν εὐκτήριον Ναὸν τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, εἰς τόπον λεγόμενον Ἀδδῶ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ