ΙΟΥΣΤΟΣ ὁ Ἅγιος, Ρωμαῖος ὤν, ἦτο στρατιώτης τεταγμένος ἐν τοῖς Νουμέροις ὑπὸ τὸν Κλαύδιον Τριβοῦνον, ἐπανερχόμενος δέ ποτε ἐκ τοῦ κατὰ τῶν βαρβάρων πολέμου, τοὺς ὁποίους ἐπολέμησε μετὰ τῶν συστρατιωτῶν του, καὶ ἐλθὼν εἰς ἔκστασιν, βλέπει ἕνα σταυρὸν κρυσταλλοειδῆ, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐξῆλθε φωνή, διδάξασα αὐτὸν τὸ τῆς εὐσεβείας Μυστήριον. Ὅθεν μεταβὰς εἰς Ρώμην, διεμοίρασε τὴν περιουσίαν του εἰς τοὺς πτωχούς, κατ’ ἰδίαν δὲ εὑρισκόμενος ηὐφραίνετο διὰ τὴν ἀπόκτησιν τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἀφοῦ δὲ ἔγινε γνωστὸν εἰς τὸν Τριβοῦνον Κλαύδιον, ὅτι ὁ Ἅγιος ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστόν, ἔλαβεν αὐτὸν ἐκεῖνος καὶ τὸν συνεβούλευε νὰ λυπηθῇ τὴν νεότητά του καὶ νὰ ἀρνηθῇ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἠδυνήθη νὰ τὸν πείσῃ, ἔστειλεν αὐτὸν μὲ γράμματα εἰς τὸν ἡγεμόνα Μαγνέντιον. Ὁ δὲ ἡγεμών, ἐρωτήσας τὸν Μάρτυρα καὶ εὑρὼν αὐτὸν ἐπιμένοντα εἰς τὸν Χριστιανισμόν, προσέταξε νὰ τὸν δείρωσιν ἰσχυρῶς μὲ ὠμὰ βούνευρα, ἔπειτα νὰ βάλωσιν εἰς μὲν τὴν κεφαλήν του περικεφαλαίαν σιδηρᾶν πεπυρακτωμένην, εἰς δὲ τὰς μασχάλας του σφαίρας σιδηρᾶς διαπύρους καὶ εἰς τὰς χεῖράς του νὰ προσαρμόσωσιν ἄλλας χεῖρας σιδηρᾶς καὶ οὕτω νὰ ἁπλώσωσιν αὐτὸν ἐπὶ πεπυρακτωμένης ἐσχάρας.
Ταῦτα πάντα ὑπέμεινε γενναίως ὁ Ἅγιος δοξάζων καὶ εὐχαριστῶν τὸν Θὲόν· ὕστερον δὲ ριφθεὶς εἰς κάμινον, ἐκεῖ παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, χωρὶς νὰ καῇ οὔτε μία τῶν τριχῶν του. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ σύναξις καὶ ἑορτὴ ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ.