ΚΙΝΔΕΟΣ ὁ Ἅγιος Μάρτυς κατήγετο ἐκ κώμης ὀνομαζομένης Ταλμενίας Σίδης τῆς Παμφυλίας, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Διοκλητιανοῦ, ἐν ἔτει σϟ’ (290), καταγόμενος ἐκ προγόνων ἀπὸ τὰ Οὐμάναδα· ὁδηγηθεὶς δὲ εἰς τὸν ἡγεμόνα Στρατόνικον, ὡμολόγησε παρρησίᾳ τὸν Χριστόν. Διὸ ἐκάρφωσαν εἰς τοὺς πόδας του σιδηρᾶ ὑποδήματα καὶ ἠνάγκασαν αὐτὸν νὰ τρέξῃ κατὰ τὸ μέρος τῆς Ἱερᾶς λεγομένης Πύλης [1]. Ἐκεῖ ἀπήντησαν ἄνθρωπον, ὅστις ἐβάσταζε φορτίον ξύλων· ἐπειδὴ δὲ οἱ Ἕλληνες ἤθελον νὰ ἁρπάσωσι τα ξύλα, ἵνα κατακαύσωσι τὸν Μάρτυρα, ὁ Ἅγιος ἔδωκεν εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον τριάκοντα νομίσματα διὰ τὴν τιμὴν τῶν ξύλων. Θελόντων δὲ τῶν Ἑλλήνων νὰ φορτώσωσι τὰ ξύλα εἰς ἄλλους τινάς, δὲν ἀφῆκεν ὁ Ἅγιος, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ ἴδιος τὰ ἐφορτώθη εἰς τὸν ὦμόν του. Ἀφοῦ δὲ ἠνάφθη ἡ πυρά, εἰσῆλθεν ἐν τῷ μέσῳ αὐτῆς ὁ γενναῖος ἀθλητὴς καὶ ἐκεῖθεν ἐδίδασκε καὶ παρεκίνει τοὺς Ἕλληνας εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς νὰ βλάπτηται ὑπὸ τοῦ πυρός.

Σκοτισθέντος δὲ τοῦ ἀέρος, καὶ ἀστραπῶν καὶ βροντῶν γενομένων, προσηυχήθη ὁ Ἅγιος καὶ εὐθὺς ἔγινε γαλήνη και τα νέφη διεσκεδάσθησαν. Τότε παρέδωκε τὸ πνεῦμά του εἰς χεῖρας Θεοῦ. Βλέπων δὲ τοῦτο τὸ θαῦμα ὁ ἱερεὺς τῶν εἰδώλων ἐπίστευσεν εἰς τὸν Χριστὸν ὄχι μόνος ἐκεῖνος, ἀλλὰ καὶ τὴν γυναῖκά του κατέπεισε νὰ πιστεύσῃ, ἡ ὁποία ἔστειλε τὴν θεράπαινάν της καὶ ἐκήδευσε τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου μὲ μύρα καὶ σινδόνας· οὕτω δὲ ἔλαβον καὶ οἱ δύο τὸ ἅγιον Βάπτισμα. Ἀλλὰ καὶ ἄλλος τις καταγόμενος ἀπὸ τὰ Οὐμάναδα, Ὀρέστης ὀνόματι καὶ διάκονος τῆς Ἐκκλησίας, λαβὼν τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου Κινδέου μετὰ τῆς παντίμου αὐτοῦ κεφαλῆς, ὦ τοῦ θαύματος! ὑψώθη ὡς ὁ Ἀββακοὺμ εἰς τὸν ἀέρα καὶ ἔφθασεν ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἐκ τῆς Παμφυλίας εἰς τὴν πατρίδα του Οὐμάναδα· ἐκεῖ δὲ κατασκευάσας θήκην, ἀπεθησαύρισεν ἐν αὐτῇ τὰ ἅγια λείψανα διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων, καθὼς εἶναι τάξις καὶ συνήθεια νὰ γίνηται ἐν τῇ καταθέσει τῶν ἁγίων λειψάνων.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ